«Άντρα μου, χοίρε, γάδαρε και ποιό να πρωτοκλάψω»;

«Αντα[άνδρα] μου, χοίρε, γάδαρε και ποιό να πρωτοκλάψω»;

Το «πελασγικό» Παλαιόκαστρο σε φωτογραφία του M.Losse,δεκαετία, ΄80. 

Δεξιά του, δηλαδή της φωτογραφίας περνάει η μεγάλη Λαγκαδιά της Νισύρου, για την οποία μιλάει το δίστιχο, μία περιοχή πλούσια σε παραδόσεις και ιστορίες.

Κάποτε έγινε μία μεγάλη πλημμύρα που επηρέασε κυρίως το Μανδράκι.Τα ορμητικά νερά κατέβηκαν στο Λαγκάδι παρέσυραν και έπνιξαν, τον άνδρα, τον χοίρο και τον γάιδαρο μιας ντόπιας. 

Μέσα στο πόνο της η Μανδρακιώτισσα είπε το μοιρολόι, γνωστό παρακαλώ και στην γειτονική Καρδάμαινα της Κω, που έμεινε σαν παροιμία, για να θυμίζει μια κακιά στιγμή που συνέβη τα παλιά χρόνια. 

Τα μοιρολόγια στην Νίσυρο έχουν πολύ παλιά καταγωγή,προέλευση και συνεχίζονται μέχρι τις μέρες μας. 

Αν επιχειρούσαμε να πιάσουμε το νήμα τους τότε μπορούμε να πούμε ότι χρησιμοποιούνται τουλάχιστον από την εποχή του Ομήρου. 

Το παραπάνω είναι ένα «μοῖρα + λοι» του κάτω κόσμου, του Άδη, που σχετίζεται έντονα με τις δράσεις και τα προβλήματα του νισύρικου γεωπεριβάλλοντος.

Το Λαγκάδι έχει πληγεί αρκετές φορές από πλημμυρικά έντονα φαινόμενα κατά την διάρκεια της ιστορίας του.

Luctus in corde neque habitu est.

Το πένθος δεν είναι στην καρδιά ούτε στη συνήθεια.

Γεωδίφης