Το ξίφος του Ισλάμ και το τέλος του Duce
Ο δικτάτορας Μπενίτο Μουσολίνι κρατάει «το ξίφος του Ισλάμ» το 1937 καθώς ανακηρύσσεται από μόνος του προστάτης του Ισλάμ (Hāmī al-Islām).
Το ξίφος
Το 1934, μετά τη δημιουργία της ιταλικής Λιβύης, ο Μουσολίνι υιοθέτησε μια πολιτική για την ενθάρρυνση των σχέσεων με το Ισλάμ.
Αποκαλώντας τον τοπικό πληθυσμό «Ιταλούς μουσουλμάνους της 4ης ακτής της Ιταλίας», χτίζοντας ή αποκαθιστώντας τζαμιά και σχολεία, προετοιμάζοντας εγκαταστάσεις εξυπηρέτησης για τους προσκυνητές που πήγαιναν στη Μέκκα και μάλιστα κάνοντας Λύκειο Ισλαμικού Πολιτισμού στην Τρίπολη.
Ο Ντούτσε είναι ένας ιταλικός τίτλος, που προέρχεται από τη λατινική λέξη dux "αρχηγός" και συγγενής του Duke.
Ο ηγέτης του Εθνικού Φασιστικού Κόμματος Μπενίτο Μουσολίνι αναγνωρίστηκε από τους φασίστες ως Il Duce ("Ο ηγέτης") του κινήματος από τη γέννηση του Fasci Italiani di Combattimento το 1919.
Το τέλος του Ντούτσε
Ο θάνατος του Μπενίτο Μουσολίνι, του έκπτωτου Ιταλού φασίστα δικτάτορα, συνέβη στις 28 Απριλίου 1945, στις τελευταίες ημέρες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου στην Ευρώπη.
Στις 27 Απριλίου 1945, μια ομάδα ντόπιων παρτιζάνων επιτέθηκε στη συνοδεία στην οποία ταξίδευαν ο Μουσολίνι και η Claretta Petacci, η ερωμένη του,κοντά στο χωριό Dongo στη βορειοδυτική όχθη της λίμνης Κόμο και τους ανάγκασαν να σταματήσουν.
Η συνοδεία περιλάμβανε μια σειρά από άλλους Ιταλούς φασίστες ηγέτες. Οι παρτιζάνοι, με επικεφαλής τον Pier Luigi Bellini delle Stelle και τον Urbano Lazzaro, αναγνώρισαν έναν από τους φασίστες, αλλά όχι τον Μουσολίνι σε αυτό το στάδιο.
Έκαναν τους Γερμανούς και ζήτησαν να παραδώσουν όλους τους Ιταλούς με αντάλλαγμα να επιτρέψουν στους Γερμανούς να προχωρήσουν.
Τελικά ο Μουσολίνι ανακαλύφθηκε σωριασμένος σε ένα από τα οχήματα της συνοδείας.
Ο Lazzaro είπε αργότερα ότι:« Το πρόσωπό του ήταν σαν κερί και το βλέμμα του γυάλινο, αλλά κάπως τυφλό. Διάβασα απόλυτη εξάντληση, αλλά όχι φόβο... Ο Μουσολίνι φαινόταν ότι δεν είχε θέληση, ήταν πνευματικά νεκρός».
Οι παρτιζάνοι συνέλαβαν τον Μουσολίνι και τον μετέφεραν στο Ντόνγκο, όπου πέρασε μέρος της νύχτας στους τοπικούς στρατώνες. Συνολικά, πάνω από 50 φασίστες ηγέτες και οι οικογένειές τους βρέθηκαν στη συνοδεία και συνελήφθησαν από τους παρτιζάνους. Εκτός από τον Μουσολίνι και τον Πετάτσι, 16 από τους πιο εξέχοντες από αυτούς θα πυροβοληθούν συνοπτικά στο Ντόνγκο την επόμενη μέρα και άλλοι δέκα θα σκοτωθούν σε δύο διαδοχικές νύχτες.
Το βράδυ της σύλληψης του Μουσολίνι, ο Σάντρο Περτίνι, ο ηγέτης των σοσιαλιστών παρτιζάνων στη βόρεια Ιταλία, ανακοίνωσε στο Radio Milano: «Ο επικεφαλής αυτής της ένωσης παραβατών, ο Μουσολίνι, ενώ ήταν κίτρινος από μνησικακία και φόβο και προσπαθούσε να διασχίσει τα ελβετικά σύνορα, συνελήφθη. Πρέπει να παραδοθεί σε ένα δικαστήριο του λαού για να μπορέσει να τον δικάσει γρήγορα. Το θέλουμε αυτό, παρόλο που πιστεύουμε ότι μια διμοιρία εκτελέσεων είναι πολύ μεγάλη τιμή για αυτόν τον άνθρωπο. Θα του άξιζε να σκοτωθεί σαν ψωριασμένος σκύλος».
Υπάρχουν διαφορετικές αναφορές για το ποιος πήρε την απόφαση να εκτελεστεί συνοπτικά ο Μουσολίνι. Ο Παλμίρο Τολιάτι, ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ισχυρίστηκε ότι είχε διατάξει την εκτέλεση του Μουσολίνι πριν από τη σύλληψή του. Ο Τολιάτι είπε ότι το είχε κάνει με ένα ραδιοφωνικό μήνυμα στις 26 Απριλίου 1945 με τα λόγια: «Μόνο ένα πράγμα χρειάζεται για να αποφασίσουμε ότι αυτοί [ο Μουσολίνι και οι άλλοι φασίστες ηγέτες] πρέπει να πληρώσουν με τη ζωή τους: το ζήτημα της ταυτότητάς τους».
Αν και πολλές αντικρουόμενες εκδοχές και θεωρίες για το πώς πέθαναν ο Μουσολίνι και η Πετάτσι διατυπώθηκαν μετά τον πόλεμο, η αφήγηση του Walter Audisio, ή τουλάχιστον τα βασικά στοιχεία της, παραμένει η πιο αξιόπιστη και μερικές φορές αναφέρεται στην Ιταλία ως η «επίσημη» εκδοχή. Επιβεβαιώθηκε σε μεγάλο βαθμό από έναν λογαριασμό που παρείχε ο Aldo Lampredi και η «κλασική» αφήγηση της ιστορίας παρουσιάστηκε σε βιβλία που γράφτηκαν τη δεκαετία του 1960 από τους Bellini delle Stelle και Urbano Lazzaro και τον δημοσιογράφο Franco Bandini (it).Αν και καθεμία από αυτές τις αφηγήσεις ποικίλλει σε λεπτομέρεια, είναι συνεπείς στα κύρια γεγονότα.
Αφού τους παρέλαβαν, οδήγησαν 20 χιλιόμετρα (νότια μέχρι το χωριό Giulino di Mezzegra.Το όχημα ανέβηκε στην είσοδο της Villa Belmonte σε έναν στενό δρόμο γνωστό ως via XXIV maggio και ο Μουσολίνι και η Πετάτσι κλήθηκαν να βγουν έξω και να σταθούν δίπλα στον τοίχο της βίλας. Στη συνέχεια ο Walter Audisio τους πυροβόλησε στις 4:10 μ.μ. με ένα υποπολυβόλο δανεισμένο από τον Moretti, με το δικό του όπλο να έχει μπλοκαριστεί.
Υπήρχαν διαφορές στα λεγόμενα του Λαμπρέντι και του Audisio. Ο Audisio παρουσίασε τον Μουσολίνι ότι ενεργούσε με δειλό τρόπο αμέσως πριν από το θάνατό του, ενώ ο Λαμπρέντι όχι. Ο Audisio είπε ότι διάβασε μια θανατική ποινή, ενώ ο Λαμπρέντι το παρέλειψε. Ο Λαμπρέντι είπε ότι τα τελευταία λόγια του Μουσολίνι ήταν «στόχος στην καρδιά μου». Στον λογαριασμό του Audisio, ο Μουσολίνι δεν είπε τίποτα αμέσως πριν ή κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης.
Τα λείψανα του
Λέγεται ότι ο Μπενίτο Μουσολίνι, είχε πέντε νόμιμα παιδιά και εννέα παράνομα παιδιά από έως και οκτώ ερωμένες, είναι σαφές ότι οι βιογράφοι έχουν πολλά περισσότερα να αποκαλύψουν.
Tο 1957, τα λείψανά του επετράπη να ενταφιαστούν στην κρύπτη της οικογένειας Μουσολίνι στην πατρίδα του, το Predappio. Ο τάφος του έχει γίνει τόπος προσκυνήματος νεοφασιστών και η επέτειος του θανάτου του σηματοδοτείται από νεοφασιστικές συγκεντρώσεις.
Γεωδίφης
Πηγές:
1. BBC History
2. In nome del popolo italiano- Audisio Walter (1975).
3. Vita e morte segreta di Mussolini-Bandini Franco (1978).
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
Το σπαθί κατασκευάστηκε στη Φλωρεντία με εντολή του Μουσολίνι και αργότερα φυλάχθηκε στο εξοχικό του Μουσολίνι, τη Rocca delle Caminate, ένα κάστρο που παραβιάστηκε και λεηλατήθηκε από Ιταλούς μαχητές της αντίστασης το 1943. Το ξίφος έχει χαθεί από τότε.
— Ω Άραβες, είμαι ο υπερασπιστής του Ισλάμ…
— Ο Θεός φυλάξοι, ω σεΐχ, μόνο ο Αλλάχ είναι ο υπερασπιστής του Ισλάμ!!!
Αιγυπτιακή γελοιογραφία κατά του Μουσολίνι που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Al-Musawar τον Μάρτιο του 1937, λίγο αφότου δόθηκε στον Μουσολίνι το «σπαθί του Ισλάμ».
