Η Μέδουσα και τα απολιθώματα

Η Μέδουσα ήταν τόσο όμορφη που ο Ποσειδώνας μεταμορφωμένος σε άλογο της ρίχτηκε, στον ιερό χώρο της Αθηνάς. 

Η θεά, εξοργίστηκε και επειδή δεν μπορούσε να τα βάλει με τον Ποσειδώνα τότε ξέσπασε πάνω στη αδύναμη Μέδουσα. Την μεταμόρφωσε σε τέρας, που αντί για μαλλιά είχε φίδια. 

Η ασχήμια της ήταν τέτοια, που όποιος την κοιτούσε στο πρόσωπο πέτρωνε. Εδώ και εκατοντάδες χρόνια τα απολιθώματα είχαν προσελκύσει το ενδιαφέρον των ανθρώπων. 

Η απολίθωση που δημιουργούσε η Μέδουσα στην Ελληνική μυθολογία σχετίζεται με τον κόσμο των απολιθωμάτων. Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εκτιμήσει σωστά τη προέλευσή τους, αποδίδοντας σχεδόν την ίδια ερμηνεία που δίνεται γι΄ αυτά σήμερα. 

Αργότερα, κατά τα χριστιανικά χρόνια, για τα απολιθώματα δίδονταν ερμηνείες από τον κατακλυσμό του Νώε και, με παράδειγμα τη γυναίκα του Λωτ, θεωρούνταν ως δημιουργήματα θεϊκής καταστροφής και λογίζονταν ως δείγματα αμαρτίας. 

Κατά τον Μεσαίωνα τα απολιθώματα θεωρούνται περίεργα κατασκευάσματα των ιδιοτροπιών της Φύσης με θεωρίες όπως εντός των πετρωμάτων αναπτύσσονται πλαστικές και απολιθούσες δυνάμεις που και αυτές αναπτύσσονται από τον γήινο μαγνητισμό και τη θερμότητα οι οποίες στη συνέχεια απολιθώνουν ότι εγκλωβιστεί σ΄ αυτά. (Αβικένας, Αλβέρτος ο Μέγας κ.ά). 

Σήμερα γνωρίζουμε ότι είναι λείψανα φυτικών ή ζωικών οργανισμών που έζησαν πριν από τη σημερινή γεωλογική εποχή και κλείσθηκαν σε στρώματα γης (ιζήματα).

Γεωδίφης