Ο ρόλος της γεωλογίας στο ξέσπασμα της χολέρας του Λονδίνου το 1854
Στις 28 Αυγούστου 1854, η Λονδρέζα εργάτρια Sarah Lewis πέταξε έναν κουβά με λερωμένο νερό στο υπόγειο της πολυκατοικίας της και προκάλεσε θανατηφόρο ξέσπασμα χολέρας στην ιστορία της πόλης.
Εχουν γραφεί πολλα για την πόλη και έναν πολιτισμό που βιώνει εκρηκτική ανάπτυξη και τον ιατρό John Snow[πρωτοπόρος δημιουργός χειρουργικής αναισθησίας] που βρέθηκε αντιμέτωπος με την τρομακτική επιδημία. Τότε ο Snow έθεσε την ριζοσπαστική θεωρία ότι η χολέρα εξαπλώθηκε μέσω μολυσμένου νερού και όχι μέσω μίγματος ή μυρωδιές στον αέρα. Βρέθηκε αντιμέτωπος με το ιατρικό και γραφειοκρατικό κατεστημένο, όμως ο Snow επέμεινε και, με σκληρή δουλειά και πρωτοποριακή έρευνα, βοήθησε να επιφέρει μια θεμελιώδη αλλαγή στην κατανόηση της νόσου και της εξάπλωσής της.
Αυτό το ξέσπασμα σκότωσε 616 άτομα, είναι πιο γνωστό για την δουλειά του Snow και την υπόθεσή του ότι το μολυσμένο με μικρόβιο νερό ήταν η πηγή της χολέρας, και όχι σωματίδια στον αέρα [αναφέρεται ως «miasma»].
Αυτή η ανακάλυψη ήρθε να επηρεάσει τη δημόσια υγεία και την κατασκευή βελτιωμένων εγκαταστάσεων υγιεινής που ξεκινούν στα μέσα του 19ου αιώνα. Αργότερα, ο όρος «εστία της μόλυνσης» άρχισε να χρησιμοποιείται για την περιγραφή χώρων, όπως ως αντλία Broad Street, όπου οι συνθήκες είναι ιδανικές για τη μετάδοση μιας λοίμωξης.
Στα μέσα του 19ου αιώνα, η περιοχή Soho του Λονδίνου αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα με τη βρωμιά λόγω της μεγάλης εισροής ανθρώπων και της έλλειψης κατάλληλων υπηρεσιών υγιεινής: το σύστημα αποχέτευσης του Λονδίνου δεν είχε φτάσει στο Soho. Οι αγελάδες, τα σφαγεία, τα λιπαντικά και μολυσματικές ουσίες ήταν συχνές στο πρωτόγονο σύστημα υπονόμων του Soho. Πολλά κελάρια είχαν υπόγειες δεξαμενές κάτω από τις σανίδες δαπέδου τους. Δεδομένου ότι οι υποδομές δεν επαρκούσαν, ο δήμος του Λονδίνου αποφάσισε να ρίξει τα απόβλητα στον ποταμό Τάμεση, μολύνοντας την παροχή νερού. Το Λονδίνο είχε ήδη υποφέρει από μια σειρά εξουθενωτικών κρουσμάτων χολέρας το 1832 και το 1849 που σκότωσαν συνολικά 14.137 άτομα.
Ανακαλύφθηκε αργότερα ότι η χολέρα του 1854 άρχισε σε ένα δημόσιο πηγάδι που είχε σκαφτεί περίπου 0,9μ. και το οποίο συνδεόταν με ένα παλιό σπήλαιο που διέρρεε βακτήρια κοπράνων. Η χολέρα εξαπλωνόταν από την κατανάλωση νερού που έχει μολυνθεί από ανθρώπινα απόβλητα.
Ήταν το 1832, κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης του που ο Snow αντιμετώπισε για πρώτη φορά επιδημία χολέρας, στο Killingworth, ένα κοντινό χωριό με ορυχεία .Αντιμετώπισε πολλά θύματα της νόσου κατά τη διάρκεια αυτής και εξοικειώθηκε στην κλινική παρουσίασή της και στο πώς φαινόταν να εξαπλώνεται.
Η πρώτη περίπτωση χολέρας στην Αγγλία αναφέρθηκε ένα χρόνο νωρίτερα το 1831.
Εκείνη την εποχή, θεωρήθηκε ότι η χολέρα μεταδίδεται ως «μίασμα».Η θεωρία για το μίασμα υποστήριζε ότι η ασθένεια εξαπλώθηκε από μια δηλητηριώδη μορφή «κακού αέρα» που εκπέμπεται από την σήψη της οργανικής ύλης.
Ο Snow ήταν ήδη σκεπτικός για τη θεωρία του μιάσματος για τη νόσο και πίστευε ότι τα απόβλητα που απορρίπτονται σε ποτάμια και καταβόθρες κοντά στα πηγάδια της πόλης θα μπορούσαν να μολύνουν τα νερά και να προκαλέσουν επιδημίες.Ως γιατρός που εργαζόταν στο Soho, άρχισε να διερευνά αμέσως το ξέσπασμα του 1854, σε μια προσπάθεια να αποδείξει τη θεωρία του. Αρχισε να μιλάει με τους κατοίκους της περιοχής και γρήγορα άρχισε να υποψιάζεται ότι η πηγή ήταν η δημόσια αντλία νερού στην Broad Street.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν αργότερα ότι το δημόσιο πηγάδι από το οποίο η αντλία έφερνε νερό ήταν χτισμένο μόλις λίγα μέτρα από μια καταβοθρα .Η πάνα ενος μωρού, που είχε προσβληθεί από χολέρα από άλλη πηγή, είχε πλυθεί σε αυτήν την καταβοθρα και ήταν η πηγή της εστίας. Με πληροφορίες από την Εγκυκλοπαίδεια Britannica.
Γεωδίφης
Αναρτήσεις
