Να διδαχθούμε!
Πως από το σεισμοπάθημα της Κω Μεροπίδας το 411 π.Χ, φτάσαμε στο ολικό «μαύρο» του 554, το 1493, στα μεγάλα θανατικά, στο τέλος της ντομάτας.
Αυτό που βιώνουμε απέχει κατά πολύ από το Πρώτο και το Δεύτερο Θανατικό του 19ου αιώνα, ενώ δεν συγκρίνεται σε νούμερα με τις καταστροφές του 554 μ.Χ ή του 1493.
Σε τοπικό επίπεδο το παρατραβάμε το θέμα όταν λέμε περί της άνευ προηγουμένου κρίσης λόγω της πανδημίας.Η πανδημία είναι η αφορμή τα αίτια βαθύτερα, δεν θα το αναλύσουμε εδώ!
Οι πρόγονοι μας σηκώθηκαν από τις στάχτες και προχώρησαν σε πολύ δυσκολότερες περιόδους από την τωρινή.
Η Κως είναι ευλογημένη γη, από τα πιο πλούσια νησιά σε ιστορία και πόρους της Μεσογείου και όχι μόνο.Παραμένει γεμάτη η φαρέτρα της, ξεχειλίζει!
Το 1933, μέσα σε 4 χρόνια φτιάχτηκε από τους κατακτητές η μετα-αντισεισμική πόλη της Κω που άντεξε το 2017. Σε αυτό το χρονικό διάστημα πάρθηκαν καθοριστικές αποφάσεις για την πόλη και το νησί. Έγιναν σημαντικές κατασκευές, έρευνες και ανασκαφές των αρχαιολ.χώρων. Πως τα κατάφεραν;
Οι Ιταλοί δούλευαν με εργολαβίες δεν «αβγατίζανε» μου είπαν παλιοί συμπολίτες μας.«Αρχιζαν και τελειώναν.Δεν άφηναν τίποτα στη μέση. Χωρίς τσαπατσουλιές και προχειροδουλειές. Ο καθένας μας ήξερε τι έκανε από πριν.Οι εντολές ήταν ξεκάθαρες και σωστά μελετημένες».
Στις ανασκαφές χρησιμοποιήθηκαν περίπου 60 ντόπια κάρα με άλογα για την μεταφορά των υλικών.Επειδή δεν έφταναν, έφεραν και άλλα οι Ιταλοί.Οι «αραπαζήδες», αυτοί που είχαν τα κάρα, δούλευαν τουλάχιστον 12 ώρες την ημέρα χωρίς να σταματούν.Έτσι φτιάχτηκε η πόλη με έργα, μεράκι και πολύ πόνο.
Όχι, με λόγια και κλάψα!
Γεωδίφης