Ο Ταρσανάς του Αη Σάββα της Νισύρου

Το Μανδράκι Νισύρου την δεκαετία του 30, φωτογραφία από την ιταλική γεωγραφική υπηρεσία.

Η λέξη ταρσανας δεν είναι τουρκική όπως πολλοί πιστεύουν, προέρχεται από το ενετικό arsana[arsenale] , τουλάχιστον από τον 12o αιώνα χρησιμοποιείται ο όρος  και σημαίνει ναυπηγείο.Η Νίσυρος είχε τον δικό της ταρσανά τουλάχιστον από τον 18ο αιώνα.

Η μικρή Νίσυρος είχε επάρκεια ξυλείας.Οι Νισυριοί καραβομαραγκοί προμηθεύονταν το ξύλο από το πευκοδάσος του Γιαλιού ακόμη και κρυφά μετά των περιορισμών που είχαν θέσει οι Ιταλοί το 1912. Το ξύλο από βελανιδιά το έπαιρναν από το νησί τους. Η ύπαρξη του αναφέρεται σε έγγραφο του 1856 ωστόσο πρέπει να υπήρχε από παλαιότερα. Σήμερα ο ταρσανάς δεν υπάρχει αφού έχει μετατραπεί σε τουριστική παραλία. 

Επί οθωμανικής περιόδου στη Δωδεκάνησο λειτουργούσαν κρατικά ναυπηγεία στη Ρόδο από τον 16ο αιώνα και την Κω από τον 18ο αιώνα. Δίπλα στα κρατικά υπήρχαν και οι ιδιωτικοί ταρσανάδες στην Κάσο[6], Κάλυμνο, Πάτμο, Καστελλόριζο, Ρω,Κάρπαθο και στη Σύμη[2]. Δεν ήταν τα μόνα υπήρχαν και άλλα που μέχρι στιγμής δεν είναι γνωστά. 

Γεωδίφης Με πληροφορίες από τον Ζαχαρία Τσιρπανλή

Ο μύθος των Κώων για το ακρωτήριο Χελώνη