Απόκρυφες διεργασίες του Τάγματος των Ιωαννιτών ,1821
ΑΠΟΚΡΥΦΕΣ ΔΙΕΡΓΑΣΙΕΣ ΤΟΥ ΤΑΓΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΙΩΑΝΝΙΤΩΝ ΙΠΠΟΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΟΡΙΣΜΕΝΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΓΕΝΟΥΣ ΤΟ 1821..
Το τάγμα των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννου των Ιεροσολύμων κατείχε τη Ρόδο με το σύνολο σχεδόν των νησιών της Δωδεκανήσου επί 213 χρόνια. Η παρουσία των Ιπποτών στα νησιά σημαδεύτηκε με τη μαχητικότητα και τη σκληρότητα τους.
Το τάγμα ιδρύθηκε στα Ιεροσόλυμα το 1048. Τα μέλη του ήταν καλόγεροι πολεμιστές που είχαν αναλάβει την προστασία και την περίθαλψη των προσκυνητών που ταξίδευαν στους Άγιους Τόπους.
Το 1187 η Ιερουσαλήμ κυριεύτηκε από τον Σαλαδίνο ο οποίος κατέσφαξε όλους τους Ιωαννήτες που συνέλαβε αιχμαλώτους. Μετά την αιματηρή μάχη μετέφεραν την έδρα τους στην Πτολεμαΐδα που την ονόμασαν Άγιος Ιωάννης της Άκρα μέχρι που και αυτή καταλήφθηκε από τους Άραβες. Από την Άκρα αναχώρησαν για την Κύπρο όπου ο Βασιλιάς της τους παραχώρησε την πόλη Λεμεσό. Στην Κύπρο παρέμειναν 18 χρόνια . Το 1310 καταλαμβάνουν τη Ρόδο όπου μετέφεραν την έδρα τους. Για δύο αι-ώνες έδωσαν στο νησί νέα ακμή και κίνηση. Το 1314 κατέλαβαν τη Σμύρνη που κράτησαν μέχρι το 1402. Το 1480 κατάφεραν να αντικρούσουν την επίθεση του Μωάμεθ του Β΄ ο οποίος πολιόρκησε το κάστρο αλλά δεν μπόρεσε να το αλώσει. Αυτό όμως που δεν μπόρεσε να επιτύχει ο Μωάμεθ το κατάφερε ο Σουλεϊμάν ο Μεγαλοπρεπής το 1522 μετά από πολύμηνη πολιορκία και μεγάλες απώλειες (λένε και με προδοσία) μπόρεσε να εκπορθήσει το κάστρο και να σπάσει τη σθεναρή αντίσταση των ηρωικών υπερασπιστών του.
Μετά τη Ρόδο το Τάγμα θα περιπλανηθεί επί 8 χρόνια μέχρι το 1530 όταν ο Κάρολος ο Ε΄ παραχώρησε στους Ιππότες τα νησιά Μάλτα Γκότσο και Κόμο. Στη Μάλτα ο Μάγιστρος Λαβαλέτ ίδρυσε την πόλη Βαλέτα, τη σημερινή πρωτεύουσα, και έχτισε το κάστρο. Το 1565 οι Ιππότες απέκρουσαν με επιτυχία μεγάλη επίθεση του Τουρκικού στόλου. Στην ναυμαχία αυτή σκοτώθηκε ο αρχηγός του τουρκικού στόλου ναύαρχος Τουρκούτ Ρέϊς ο οποίος είχε γεννηθεί σε ένα χωριουδάκι κοντά στη αρχαία Μύνδο απέναντι από την Κω, όπου υπάρχει σήμερα μνημείο του, με το άγαλμα του.
Ο Μέγας Ναπολέων καθ’ οδόν προς την Αίγυπτο το 1797 κυριεύει τη Μάλτα και διώχνει τους Ιππότες από το νησί, γιατί πολλοί από αυτούς είχαν καταντήσει επικίνδυνοι πειρατές.
Μετά την κατάληψη της Μάλτας από τον Ναπολέοντα αρχικά και τους Άγγλους αργότερα, το τάγμα είχε πάψει πια να έχει πολιτική-κρατική υπόσταση και μετέφερε το 1805 ην έδρα του στην Κατάνη. Το 1826 η έδρα μεταφέρεται στη Φερράρα και το 1834 στη Ρώμη. Πιο πριν όμως και για εκατοντάδες χρόνια κυβερνούσε κυριαρχικά τη Ρόδο στην αρχή και τη Μάλτα στην συνέχεια έχοντας δική του σημαία, κόβοντας δικά του νομίσματα και γενικά έχοντας υπόσταση ανεξάρτητου κράτους. Οι Ιωαννίτες φανατικοίκαθολικοί καταδυνάστευσαν τους νησιώτες γιατί τους θεωρούσαν σχισματικούς μιας και ήταν ορθόδοξοι.
Οι Ιππότες του Αγίου Ιωάννου δεν έπαψαν να εποφθαλμιούν τα Ελληνικά νησιά θέλοντας να έχουν μια έδρα κοντά στους δηλωμένους εχθρούς τους, τους άπιστους Τούρκους.
Μια βέβαιη πληροφορία μας λέει ότι στις αρχές του 19ου αιώνα το Τάγμα των Ιωαννητών ήλθε σε εμπιστευτικές διαπραγματεύσεις με την «Ιόνιο Πολιτεία» ζητώντας την παραχώρηση της Κέρκυρας αντί χρηματικής αποζημίωσης. Την πληροφορία μας την δίνει ο Κερκυραίος Ιστοριοδίφης Ανδρέας Μουστοξύδης ο οποίος κατείχε τα μυστικά έγγραφα που ανταλλάχτηκαν για την υπόθεση αυτή.
Το 1923 η Ελληνική Επαναστατική κυβέρνηση πιεζόταν από μεγάλες οικονομικές ανάγκες. Για να συνεχιζόταν ο ένοπλος αγώνας χρειαζόντουσαν πόροι τους οποίους η κυβέρνηση εναγώνια αναζητούσε. Ακριβώς εκείνη τη χρονική περίοδο το Τάγμα των Ιωαννιτών προσπαθούσε να βρει τρόπους για να εγκατασταθεί σε κάποιο νησί του Αιγαίου.
Το Μάρτιο του 1823 ο Γάλλος φιλέλληνας συνταγματάρχης Ζουρντέν ο οποίος συμμετείχε στον αγώνα με τις Ελληνικές επαναστατικές δυνάμεις και ο οποίος ήταν μέλος του Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας, πρότεινε στον κόμη Ανδρέα Ματαξά που ήταν υπουργός της Αστυνομίας στην Ελληνική Κυβέρνηση, να μεσολαβήσει για να τον φέρει σε επαφή με την διοίκηση του Τάγματος το οποίο θα μπορούσε να βοηθήσει οικονομικά τους Έλληνες. Ο Ματαξάς νόμισε ότι πράγματι του παρουσιάστηκε η ευκαιρία που ζητούσαν οι Έλληνες και έτσι άρχισαν οι διαπραγματεύσεις. Αποτέλεσμα αυτών των διαπραγματεύσεων ήταν η συνομολόγηση μιας προσωρινής σύμβασης το κείμενο της οποίας είχε ως εξής:
Κυρίαρχο Τάγμα του Αγίου Ιωάννου του Ιεροσολυμίτου. Υπό την
πνευματικήν εξουσίαν του παναγίου πατρός Πάπα.
Ημείς βάϊλοι, μεγάλοι ηγούμενοι, ταξίαρχοι και γενικοί επίτροποι των διαφόρων εθνών των συγκροτούντων το κυρίαρχον τάγμα του Αγίου Ιωάννου του Ιεροσολυμίτου,»Δηλοποιούμεν, ότι η παρούσα σύμβασις εγένετο, απεφασίσθη και επεκυρώθη παρ’ ημών μετά την επαλήθευσιν των διαπιστευτηρίων εγγράφων των κάτωθι αναφερομένων πληρεξουσίων, και έχει ως εξής.
»Εν ονόματι της Παναγίας Τριάδος και προς μείζονα δόξαν της θρησκείας του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ιυού του Θεού, Σωτήρος»
Το Ελληνικόν Έθνος εν τη δικαία μερίμνη του προς εξεύρεσιν των προς απολύτρωσιν αυτού από του τουρκικού ζυγού μέσων έκρινεν ορθόν να συνάψη συνθήκην μετά του κυριάρχου Τάγματος του Αγίου Ιωάννου Ιεροσολυμίτου.
»Αφ’ ετέρου δε το κυρίαρχον θρησκευτικόν, στρατιωτικόν και ξενοδόχον Τάγμα του Αγίοθ Ιωάννου Ιεροσολυμίτου, προθύμως εδέχθη την πρότασιν της Ελληνικής κυβερνήσεως.
»Επί τω τέλει δε τούτω τα υψηλά συμβαλλόμενα μέρη ωνόμασαν πληρεξούσιους αυτών , δηλαδή το μεν κυρίαρχον Τάγμα του Αγίου Ιωάννου Ιεροσολυμίτου τον κ. μαρκήσιον Νικόλαον-Γαβριήλ Μαρσιέ, σταρτάρχην της Αυτού Χριατιανικωτάτης Μεγαλειότητος του βασιλέως της Γαλλίας, και τον κ.Ιωσήφ-Νικόλαον μαρκήσιον Δελαπόρτ, στρατάρχην ομοίως της Αυτού Χριστιανικωτάτης Μαγαλειότητος του βασιλέως της Γαλλίας, η δε Ελληνική Κυβέρνησις τον κ. συνταγματάρχην Ζουρδέν, οίτινες αφού αμοιβαίως διεκοίνωσαν τα διεπιστευτήρα αυτών έγγραφα, ευρεθέντα εν καλώ και κανονικώ τύπω, συνεφώνησαν τα εξής.
Άρθρ.Α΄. Το κυρίαρχον Τάγμα του Αγίου Ιωάννου Ιεροσολυμίτου αναγνωρίζει την αναξαρτησίαν του Ελληνικού Έθνους.
( Τα άρθρα στο σύνολο τους ήταν 23.εδώ αναφέρω τα πιο σημαντικά.) Το έβδομο ότι για αντιστάθμησμα η Ελλάδα εγγυάται την πλήρη κυριαρχία των νησιών που θα ανήκουν στους Ιππότες δηλ. της Ρόδου της Καρπάθου και της Αστυπαλαίας. Το όγδοο ότι η Ελλάδα θα διαθέσει δυνάμεις για να καταλάβει τα παραπάνω νησιά για να τα παραδώσει στους Ιωαννίτες. Δωδέκατο. Η Ελλάδα υποχρεούται να παραχωρήσει στρατιωτικές δυνάμεις για να καταληφθούν αυτά τα νησιά τις οποίες θα μισθοδοτεί το τάγμα. Δέκατο τρίτο. Το τάγμα υποχρεούται να συνομολογήσει δάνειο δέκα εκατομμυρίων φράγκων αφιερωμένων υπέρ των κοινών της συμμαχίας συμφερόντων.
.Αρθρ. ΙΔ΄. Το κυρίαρχον Τάγμα του Αγίου Ιωάννου του Ιεροσολυμίτου θέλει παραχωρήσει ως επιχωρήγησιν εκ του δανείου τούτου βοήθειαν τεσσάρων εκατομμυρίων εις την Ελληνικήν Κυβέρνησιν, το δε περίσσευμα θέλει χρησιμεύσει εις τας προς εγκαθίδρυσιν του Τάγματος εν Σύρω, Ρόδω και ταις άλλαις προμνησθείσαις νήσους απαιτουμένας δαπάνας.
Άρθρ. ΙΕ΄. Διά το δάνειο τούτο θέλουσιν υποθηκευθή ειδικώς αι νήσοι Ρόδος Κάρπαθος, Αστυπάλαια, Σύρος, Οινούσαι και άλλαι τω Τάγματι ανήκουσαι. Διά δε την εξώφλησιν θέλει ευθύνεσθαι αποκλειστικώς το Τάγμα. Αλλ’ επειδή αι μεταξύ των συμβαλλομένων δύο υψηλών μερών συμπεφωνημέναι συνθήκαι απαιτούσιν μυστικότητα προς αισίαν πραγματοποίησιν, συνεφωνήθη μεταξύ αυτών ίνα το δια λογαριασμόν του Τάγματος διαπραγματευθησόμενον δάνειο φανερώς και προς το θεαθήναι συνομολογηθεί δια λογαριασμόν του Ελληνικού Έθνους.
Άρθρ. ΚΔ΄. Η παρούσα συνθήκη θέλει επικυρωθεί οι δε επικυρώσεις θέλουσιν ανταλλαγεί εντός δύο μηνών το ταχύτερον, εάν είναι δυνατόν.
Εγένετο εν Παρισίοις, τη δεκάτη Ιουλίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού εικοστού τρίτου έτους.
Ο μαρκήσιος Μαρσιέ
Ο μαρκήσιος Δελαπόρτ
Ζουρδαίν.
Την επικύρωσιν και τη σφραγίδι του Τάγματος εβεβαιώσαμεν.
Εγένετο και εξεδόθη εν Παρισίοις εν τω μεγάρω της μεγάλης ηγουμενίας της Οβέρνης, τη δεκάτη ογδόη Ιουλίου του χιλιοστού οκτακοσιοστού εικοστού τρίτου έτους.
Ο μέγας ηγούμενος της Οβέρνης
Βάϊλος Λαστεϋρή, πρόεδρος.
Εις διπλούν.
Ο Καγκελλάριος
μαρκήσιος Σαιντ-Κρουά-Μολαιή
Ο ταξίαρχος Σιατωνέφ.
Ο ταξίαρχος Βερτράνδ-Μολεβίλλ.
Ο ταξίαρχος Διένν.
Εις διπλούν
Ι.Μ.Ραούλ, σύμβουλος του Τάγματος.
Μετά την υπογραφή αυτής της προσωρινής συνθήκης ο συνταγματάρχης Ζουρνταίν ο οποίος ως εντολοδόχος του Μεταξά βρισκόταν στη Γαλλία έσπευσε να κάμει γνωστό στον Μεταξά τα αποτελέσματα των ενεργειών του με ένα μακροσκελές γράμμα με το οποίο προσπαθούσε να εξάρει τα καλά αποτελέσματα που θα μπορούσαν να προκείψουν από τη συμμαχία αυτή.
Εν Παρισίοις τη 19 Ιουλίου 1823.
Ο Ζουρνταίν στο βιβλίο του που έγραψε στο Παρίσι το 1828 (πέντε χρόνια μετά) με τον τίτλο: “Memoires historiques et militaries sur les evenements de la Grece depuis 1822 jusque au compat de Navarin” «Αναμνήσεις ιστορικές και στρατιωτικές γύρω από τα γεγονότα στην Ελλάδα από το 1822 ως τη ναυμαχία του Ναβαρίνου», παραθέτει τα πρόσθετα άρθρα που πρότεινε και αφορούσαν:
1) την ανεξιθρησκία που θα τηρούσε το Τάγμα στα νησιά που θα καταλάμβανε.
2) Τον σεβασμό προς τα προνόμια του Ελληνικού κλήρου.
3) Την εκλογή των πολιτικών και δικαστικών αρχόντων, οι οποίοι θα εκλέγονταν από τους κατοίκους και θα εγκρίνονταν από το Τάγμα χωρίς διάκριση και προτίμηση για το θρήσκευμα τους.
4) Την εγγύηση της αστικής ελευθερίας και το απαραβίαστο της ιδιοκτησίας των κατοίκων και
5) Την προστασία του εμπορίου και της ναυσιπλοΐας.
Εύκολα ο καθένας μπορεί να καταλάβει ότι τα ωφελήματα που θα είχε η Ελλάδα από αυτή τη συνθήκη με το Τάγμα των Ιωαννιτών ήταν όλως διόλου φανταστικά. Το Τάγμα δεν είχε την παραμικρή δύναμη. Δεν διέθετε χρήματα δεν είχε ούτε αξιωματικούς ούτε στρατιώτες ούτε καράβια ούτε πυροβόλα ούτε ναύτες. Αν λοιπόν κάποιος θα είχε οφέλη, αυτός θα ήταν το Τάγμα των Ιπποτών.
Υποκρινόντουσαν όταν έλεγαν ότι ήταν έτοιμοι να χορηγήσουν σε δόσεις στην Ελληνική κυβέρνηση τα 4.000.000 φράγκα ζητώντας να πάρουν κολοσσιαία ανταλλάγματα όπως την κυριαρχία των νησιών Ρόδου, Καρπάθου και Αστυπάλαιας με προσωρινή παραχώρηση και κατοχή της Σύρου και ορισμένων άλλων νησιών. Εξ άλλου το Τάγμα, ούτε στρατιωτική δύναμη διέθετε την εποχή εκείνη, ούτε μπορούσε να δανειστεί χρήματα. Θα έπρεπε λοιπόν η Ελλάδα να διαθέσει στρατεύματα και πλοία για την κατάληψη των νησιών που κατείχαν ακόμα οι Τούρκοι και να δανειστεί επ’ ονόματι της όχι μόνο τα 4.000.000 που θα έπαιρνε η ίδια αλλά και άλλα 6.000.000 για τις ανάγκες του Τάγματος. Με άλλα λόγια το Τάγμα αντί να βοηθήσει την αγωνιζόμενη Ελλάδα ζητούσε να βοηθηθεί το ίδιο για να ξαναδημιουργηθεί εκ νέου.
Παρ’ όλ’ αυτά φαίνεται ότι η συνθήκη υπογράφηκε αν και δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Ο Σπυρίδων Τρικούπης στο βιβλίο του «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» αναφέρει: «Οι Έλληνες χλευάζοντες τα γενόμενα και την συνθήκην απέρριψαν, και τον αποσταλέντα υπό του Τάγματος απέπεμψαν».
Ένας άλλος ιστορικός ο Αλέξανδρος Σούτσος στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως» που εκδόθηκε στη Γαλλική γλώσσα, αναφέρει: «Προσπάθησαν να μεταφέρουν και πάλιν στην Ελλάδα την σώφροναν αγαμίαν τους οι Καβαλλιέροι, σαν να ‘χαν ανάγκη οι γενναίοι μας ναυτικοί τα προ πολλού σαπιοκάραβα των Καβαλλιέρων της Μάλτας».
Ο απεσταλμένος του Τάγματος που ήλθε στην Ελλάδα για να συνομολογήσει την οριστική συμφωνία με την Ελληνική κυβέρνηση, ήταν ο Ιππότης Φίλιππος Σατελαίν στον οποίο οι προϊστάμενοι του Τάγματος έδωσαν ορισμένες συμβουλές και παραγγελίες. Του σύστησαν να προσέχει τους Έλληνες γιατί είναι γένος οξύ, ευφυές, δόλιο και άπιστο (fin, spiritual, faux, et sans foi) και ότι στις μεταξύ τους σχέσεις έπρεπε να προσποιείται ύφος ανθρώπου με ειλικρίνεια, απλοϊκότητα χωρίς πανουργία. Στη συνέχεια τον δασκάλεψαν ποια άλλα νησιά κοντά στη Ρόδο θα πρέπει να ζητήσει από τους Έλληνες, και επισήμαναν μεταξύ των άλλων προσόντων αυτών των νησιών και την ομορφιά των γυναικών τους. Λένε για τη Σίφνο ότι οι γυναίκες είναι ωραίες(ses femmes sont belles), και η Τήνος έχει ωραίες, ελκυστικές και αξιαγάπητες κόρες. Για τις γυναίκες της Νάξου λένε ότι είναι κοσμημένες με χάρες και είναι αξιέραστες».
Ο απεσταλμένος του Τάγματος Σατελαίν είχε ακόμα την εντολή εκτός από τα νησιά που αναφέρονταν στη συνθήκη, να επιδιώξει με όλα τα δυνατά μέσα να επιτύχει την κατοχή και κυριαρχία στο Μικρό Αρχιπέλαγος που αποτελούσαν τα νησιά Νάξος, Πάρος, Αντίπαρος και Σίφνος, χωρίς όμως από το διάβημα να εμποδίζεται η οριστική παραχώρηση της Ρόδου, Καρπάθου και Αστυπάλαιας, σύμφωνα με το πνεύμα της συνθήκης.
Ακόμα μια επισήμανση που έκανε το Τάγμα προς τον Σατελαίν ήταν σχετικά με την Κρήτη. Θα προτιμούσαν την Κρήτη αντί της Ρόδου γιατί είναι σημαντικότερο νησί πολύ πιο μεγάλο και πλούσιο από τη Ρόδο.
Ο Ζουρνταίν βεβαιώνει ότι οι συμβουλές και οι υποδείξεις προς τον Σατελαίν συνεχίστηκαν με πληροφορίες σχετικές με την γεωπολιτική κατάσταση των νησιών που εποφθαλμιούσαν οι Ιππότες.
ΣΥΡΟΣ. Παίρνοντας τη Σύρο θα μπορέσουμε να την μετατρέψουμε σε ένα άλλο Γιβραλτάρ. Οι κάτοικοι της Σύρου είναι καθολικοί και συνεχώς έρχονται σε αντίθεση με τους σχισματικούς Ορθοδόξους Έλληνες. Βρίσκονται σιωπηρά υπό την προστασία της Γαλλίας, οπότε θα πρέπει κάποιος να τους επισημάνει τα οφέλη που θα προκύψουν γιαυτούς.
ΜΗΛΟΣ.
ΚΙΜΩΛΟΣ. (Argentiere).
ΠΟΛΙΝΟΣ. (πρόκειται για το νησί Πολύαιγος).
ΦΟΛΕΓΑΝΔΡΟΣ. (PolicandroΣΙΚΙΝΟΣ. Πιο μακριά βρίσκεται η Σίκινος που έχει το ίδιο μέγεθος με τη Φολέγανδρο όμως είναι πιο ομαλή και γόνιμη. Τα σταφύλια της είναι υπέροχα.
ΣΙΦΝΟΣ Οι κάτοικοι του είναι φιλόξενοι και οι γυναίκες του ωραίες. Το νησί αυτό θα μπορούσε να γίνει το ωραιότερο του Αιγαίου πελάγους αν περιήρχετο στην εξουσία των ευρωπαίων και ιδίως των Ιπποτών της Μάλτας.
ΑΝΤΙΠΑΡΟΣ
ΠΑΡΟΣ Αν και είναι μικρό νησί στην αρχαιότητα φημιζόταν για την δύναμη και τον πλούτο της. Τα λιμάνια της που τα θαυμάζει όλος ο κόσμος θα μπορούσαν να την κάμουν πολύτιμη για το τάγμα των Ιωαννητών Ιπποτών. Τα λατομεία της του μαρμάρου είναι τα καλλίτερα της γης. Η Πάρος είναι πιο κατάλληλη για την εγκατάσταση μας αφού ενωθεί με τη Σίφνο την Αντίπαρο και τη Νάξο.
ΝΑΞΟΣ Βρίσκεται απέναντι από την Αντίπαρο είναι η πιο μεγάλη από τις Κυκλάδες. Στην αρχαιότητα υπήρξε και δυνατή πόλη. Για τη γονιμότητα της συγκρίνεται με τη Σικελία. Από παντού τρέχουν ολοκάθαρα νερά. Είναι γεμάτη με οπορωφόρα δένδρα. Πορτοκαλιές και λεμονιές που οι καρποί τους είναι εξαίρετοι. Οι Ιησουίτες που έζησαν εδώ και που ξέρουν να ξεχωρίζουν το καλό και το ωφέλιμο της έδωσαν τα πρωτεία. Οι κάτοικοι της που κατάγονται από Γάλλους και Ιταλούς που είχαν εγκατασταθεί εδώ από τα χρόνια της Φραγκοκρατίας είναι κομψοί, ευγενείς, καλομίλητοι και φιλόξενοι. Οι γυναίκες είναι αξιαγάπητες με πολλά θέλγητρα. Εύκολα μπορούμε να την αγοράσουμε από τους Έλληνες μαζί με την Πάρο την Αντίπαρο και τη Σίφνο σε τιμή καλή λόγω των περιστάσεων
ΜΥΚΟΝΟΣ
ΤΙΝΟΣ Δεν έχει καλό λιμάνι. Οι γυναίκες της είναι ωραίες, θελκτικές με αβρό χαρακτήρα που τις κάνει αξιαγάπητες και δελεαστικές.
ΘΑΣΟΣ Απέχει δύο λεύγες από τη Μακεδονία και είναι το πιο βόρειο νησί του Αιγαίου πελάγους. Είναι ξακουστή για τα πλούσια χρυσορυχεία της. Έχει ωραία μάρμαρα όπως και η Πάρος και πλούσια δάση που παράγουν ναυπηγήσιμη ξυλεία.
ΑΝΔΡΟΣ
ΡΟΔΟΣ Η Ρόδος έχει μήκος 12 λεύγες και πλάτος δέκα λεύγες. Η πόλη της είναι οχυρωμένη με τείχη των οποίων όμως οι επάλξεις είναι κατεστραμμένες. Η κεντρική της λεωφόρος διατηρεί ακόμα το όνομα των Ιπποτών. Ο ξενώνας τώρα είναι δημόσια αποθήκη και η εκκλησία του Αγίου Ιωάννου είναι τώρα τζαμί. Το ανάκτορο του Μεγάλου Μαΐστρου ερειπώνεται καταλυμένο. Το λιμάνι που ήταν άλλοτε τόσο ωραίο γέμισε με τις προσχώσεις με άμμο που φέρνουν οι καιροί. Δεν μπορούν πια να αράξουν πλοία.
Στο εσωτερικό μέρος υπερασπίζεται από ένα μεγάλο τετράγωνο πύργο ο οποίος και τώρα ακόμα ονομάζεται του Αγίου Ιωάννη. Χωρίζεται από μικρές προκυμαίες που σχηματίζουν έναν περίβολο στον οποίο μπορούν να προσεγγίσουν μόνο μικρά πλοία.
Υπάρχουν ακόμα άλλα δύο λιμάνια δεξιά και αριστερά που το ένα ήταν για τις γαλέρες και το δεύτερο τώρα είναι σχεδόν χωμένο και σχεδόν έχει ισοπεδωθεί.
Υπάρχουν μεγάλα ξύλινα νεώρια. Τη ξυλεία την προμηθεύονται από τα δάση της απέναντι Μικρασιατικής ακτής, αλλά και στο νησί υπάρχουν ωραία δάση.
Η Ρόδος μπορεί να μην είναι τόσο γόνημη όπως η Κύπρος, έχει όμως πιο γλυκό και θελκτικό κλήμα.
Και οι εμπιστευτικές οδηγίες συνεχίζονται.
Ένα σημαντικό γεγονός που καταγράφει ο Αντώνιος Λιγνός στο «Αρχείο της Κοινότητας Ύδρας» τόμος 10ος Πειραιάς 1928, είναι το ακόλουθο.
«Στις 17 Ιανουαρίου 1824 ο Άγγλος μοίραρχος Χάμιλτον βρισκόταν αγκυροβολημένος με το στόλο του στην Πελοποννησιακή ακτή που βρίσκεται ακριβώς απέναντι από την Ύδρα. Εκείνη την ημέρα μια αντιπροσωπεία από προύχοντες της Ύδρας ανέβηκαν στην ναυαρχίδα του Χάμιλτον για να του απευθύνουν έναν χαιρετισμό. Στην αντιπροσωπεία συμμετείχαν ο ναύαρχος Ανδρέας Μιαούλης και ο Φραντζέσκος Βούλγαρης. Κατά τη συζήτηση που είχαν με τον Άγγλο ναύαρχο έγινε λόγος και για την πρόταση συμμαχίας του Τάγματος των Ιπποτών και τότε ο Άγγλος ναύαρχος μίλησε με τρόπο κοροϊδευτικό για τη συμμαχία αυτή.
Τότε ο Μιαούλης τον παρακάλεσε να τους αναπτύξει τις ιδέες του όχι σαν Άγγλος αξιωματικός αλλά σαν φίλος της Ελλάδας. Αμέσως ο Χάμιλτον τους είπε: «Σαν φίλος – και έχετε πολλές αποδείξεις ότι είμαι φίλος_ σας λέω να εξετάσετε καλά αν αυτοί οι Ιππότες θέλουν να σας βοηθήσουν ή να τους βοηθήσετε. Το δάνειο που ζητούν από την Αγγλία αμφιβάλλω αν θα το πάρουν αν και η Αγγλία είναι πλημμυρισμένη από χρήματα που δεν ξέρει τι να τα κάμει. Να προσέξετε μήπως ζητούν να ανακατωθούν στα εσωτερικά σας, γιατί αυτό το Τάγμα εξαρτάται από την Γαλλία η οποία δε θέλει να φανεί ότι μπαίνει στο χορό, γιαυτό τους μεταχειρίζεται για να πετύχει στους σκοπούς της. Να φυλαχτείτε να μην τους υποσχεθείτε τα νησιά Σαπιένζα και Καπρέρα, γιατί η Αγγλία θα αντιταχθεί, επειδή τα νησιά αυτά ανήκουν στην Ιονική επικράτεια. Και αν πάλι τους δώσετε ένα νησί π.Χ. τη Σύρο που είναι γαλλοφωνούσα οι ξένες ευρωπαϊκές αυλές θα τρέξουν να εμποδίσουν για να μην επικρατήσει οποιαδήποτε δύναμη. Άρχισε πια να υπερισχύει η γνώμη ότι η Ελλάδα πρέπει να ελευθερωθεί και να είναι ανεξάρτητη και δυνατή».
Αυτά είπε ο Χάμιλτον στους αντιπροσώπους της Ύδρας.
Όμως το Τάγμα με τη βεβαιότητα ότι οι Έλληνες θα δέχονταν τους όρους της συνθήκης και θα προχωρούσαν στη συμφωνία φρόντισαν να διαπραγματευθούν στο Λονδίνο για να πετύχουν τη χορήγηση δανείου ύψους 640.000 λιρών που αντιστοιχούσαν τότε σε 15.360.000 φράγκα για λογαριασμό και συμφέρον του Τάγματος.
Στην ιστορία μας όμως υπάρχει και συνέχεια. Το 1828 τη θέση του ναυάρχου του Ελληνικού στόλου ανέλαβε ο Κόχραν ο οποίος περιπλέοντας τα νησιά του Αιγαίου προσπαθούσε να προσηλυτίσει τους νησιώτες υπέρ του Τάγματος των Ιπποτών του Αγίου Ιωάννη. Αυτός διέδιδε ότι οι Κυκλάδες δεν είχαν συμπεριληφθεί στα όρια του νέου Ελληνικού κράτους. Μάλιστα στη Νάξο, προσπαθούσε να πείσει τους κατοίκους του νησιού να υψώσουν τη σημαία με το σταυρό των Ιπποτών της Μάλτας για να μην ξαναπέσουν στον τούρκικο ζυγό και τους βεβαίωνε ότι οι μεγάλες δυνάμεις της Ευρώπης θα επικροτούσαν και θα υποστήριζαν αυτή την πράξη. Ορισμένοι όμως Έλληνες που υπηρετούσαν κάτω από τις διαταγές του ανέφεραν στο κόμμα της αντιπολίτευσης τις προθέσεις του Κόχραν. Έγινε αμέσως αναφορά στη βουλή η οποία ειδοποίησε την κυβέρνηση να λάβει μέτρα. Έτσι τα νησιά διακήρυξαν ότι δεν επιθυμούν να αποσπαστούν από την Ελληνική επικράτεια.
Είναι βέβαιο ότι ο Κόχραν πριν κατεβεί στην Ελλάδα είχε συνεννοηθεί με το Τάγμα των Ιωαννιτών και είχε λάβει εντολές για να προβεί σ’ αυτές του τις ενέργειες. Αμέσως μετά αναχώρησε ξαφνικά από την Ελλάδα και οι Έλληνες έμαθαν από τις εφημερίδες ότι ξαναγύρισε στην Αγγλία χωρίς άδεια του Ελληνικού κράτους αν και είχε εισπράξει το ποσό των 15.000 λιρών για μισθούς. Δίκαια τον χαρακτήρισαν οι Έλληνες ως αργυρώνητο λιποτάχτη.
Από τότε οι Ιππότες της Μάλτας ξεχάστηκαν σχεδόν, καθώς και το Τάγμα τους. Οι Ιππότες ξανάρχονται στη Ρόδο για να κάμουν κάποια από τα ετήσια τους συνέδρια. Μια φορά η παρουσία τους έγινε αισθητή από το γεγονός της δωρεάς στο ίδρυμα Άγιος Ανδρέας 5 αναπηρικών καροτσιών. Μετά δύο χρόνια που ξαναήλθαν προγραμμάτισαν μια άλλη δωρεά, ένα υπερσύγχρονο δεκαθέσιο λεωφοριάκι για τη μεταφορά στο σχολείο μαθητών με ειδικές ανάγκες. Το λεωφορείο θα αγοραζόταν με τη συνδρομή του Τάγματος αλλά και με τις εισπράξεις που θα είχαν από ένα φιλανθρωπικό δείπνο-γκαλά που θα παρέθεταν με καλεσμένους Ροδίτες κάποιου οικονομικού επιπέδου και έναντι υψηλού αντιτίμου.
Έτσι στη οδό των Ιπποτών στη Ρόδο ξαναπαρουσιάζονται οι Ιππότες με τις χαρακτηριστικές τους στολές, που μας θυμίζουν άλλες εποχές, εποχές που δε γυρίζουν πια.
.
Συγγραφέας
Θεοδόσης.Ν.Διακογιάννης
Κως
Ν.Σπηλιάδης, «Απομνημονεύματα»
Φωτογραφία-Η πολιορκία της Μάλτας, Matteo Perez d'Aleccio