Όταν η νύμφη του Ήλιου αναδύθηκε από την θάλασσα
Οι νύμφες ήταν πανέμορφες νεαρές κοπέλες, που τριγυρνούσαν στην φύση. Χωρίς νερό δεν μπορούσαν να υπάρξουν. Με την δύναμη του νερού εξαπλώθηκαν στα βουνά, στα δάση, στους ποταμούς, τις λίμνες και συνδέθηκαν με τη θάλασσα.
Σύμφωνα με την μυθολογία μας, από τις κόρες του Ωκεανού που αναδύθηκαν από την θάλασσα, η πιο ξακουστή ήταν η Ρόδος. Όταν οι θεοί του Ολύμπου έκαναν την μοιρασιά της γης, μετά από μία από ακόμη πονηριά του Δία το πανέμορφο νησί σιγά σιγά ξεπρόβαλε από τα γαλαζοπράσινα νερά του Αιγαίου. Μόλις το αντίκρισε ο Ήλιος αντιτάχθηκε στον Δία και το έθεσε υπό την κατοχή του. Αλλά η ομορφιά της Ρόδου του πήρε τα μυαλά και σύντομα παντρεύθηκε την λαμπερή νύμφη. Από τότε το νησί λούζεται από τις αχτίδες του, έχει εξαιρετικό κλίμα ενώ επιπλέον φημίζεται και για το γόνιμο έδαφος.
Όταν βγήκε από τον βυθό της θάλασσας στην επιφάνεια η νύμφη του Ήλιου έφερε μαζί της και την panchina το υλικό που σήμερα στολίζει όλα τα μεγαλοπρεπή δημόσια κτίρια της Ρόδου. Οι ντόπιοι τον αποκαλούν πωρόλιθο, επειδή πρόκειται για πορώδες ιζηματογενές και εύθραυστο πέτρωμα που προέρχεται από νερό πλούσιο σε ανθρακικό ασβέστιο και χρησιμοποιείται ως οικοδομικό υλικό. Ο πωρόλιθος της Ρόδου είναι διαφορετικός από τον πώρο της Κεφάλου(Τηγάνι, Καμήλα) ή την μαλακόπετρα -όπως την αποκαλούν οι αρχαιολόγοι- που είναι ιγνιμβρίτης ροζ χρώματος ή τον πράσινο πωρόλιθο(πρασινόπετρα) της Μύνδου και τα δύο είναι ηφαιστειακά πετρώματα.
Ο σχετικά εύθρυπτος ψαμμίτης της Ρόδου από τον οποίο φτιάχτηκαν οι ναοί, οι λατρευτικοί χώροι και τα ιταλικά δημόσια κτίρια της πρωτεύουσας της Δωδεκανήσου δημιουργήθηκε στην θάλασσα.
Σε παράκτιες περιοχές ακόμη και σήμερα παρατηρούνται οι διαδικασίες που έπλασαν αυτό το υλικό και το οποίο συνδέεται με την ιστορία της πόλης όσο κανένα άλλο. Η απεικόνιση των νυμφών σε βραχώδεις πλατφόρμες δείχνει με τον καλύτερο τρόπο ότι η γεωμυθολογία της περιοχής ήταν εκείνη που είχε εμπνεύσει τους Ρόδιους τεχνίτες.
Συχνά στην παραλία θα παρατηρήσετε αβαθείς βραχώδεις πάγκους που μόλις σκεπάζονται από τη θάλασσα ή που εξέχουν λίγο από αυτήν και οι οποίοι αποτελούνται από συνεκτικά πετρώματα. Ο μηχανισμός δημιουργίας τους είναι αποτέλεσμα δράσης πολλών διεργασιών όπως η χημική αποσάθρωση, η μηχανική θραύση λόγω συστολής και διαστολής του νερού στις ρωγμές των βράχων, η εξασθένιση των πετρωμάτων από οργανισμούς κά.
Τα προϊόντα αποσάθρωσης μεταφέρονται από τα κύματα τα οποία ωστόσο δεν παίζουν τον κύριο λόγο στην διαμόρφωση της βραχώδους πλατφόρμας. Οι πλατφόρμες αλλάζουν διαστάσεις μέσα στο χρόνο αλλά οι μακροπρόθεσμοι ρυθμοί διάβρωσης είναι ελάχιστα γνωστοί.
Η ηλικία των παράκτιων πλατφορμών είναι επίσης συχνά ασαφής - αλλά οι σύγχρονες βραχώδεις ακτές διατηρούν πολλές γεωμορφές που κληρονόμησαν από τις προηγούμενες στάθμες της θάλασσας.
Ο ψαμμίτης(αρκετές φορές πρόκειται για βιοκλαστικό ασβεστόλιθο) είναι ελαφρύς, πολύ πορώδης και εύκολος στην επεξεργασία για αυτό τον προτίμησαν και οι τεχνίτες της Ρόδου. Συχνά περιέχει θαλάσσια απολιθώματα που ορισμένες φορές δεν είναι ορατά με γυμνό μάτι.
Τα σπασμένα κοχύλια που είναι εγκλωβισμένα στον ψαμμίτη, ήταν οργανισμοί που έζησαν σε μια τεράστια έκταση με ρηχά νερά που εκτεινόταν νότια μέχρι την Λίνδο κατά την Πρώιμη Πλειστόκαινο, πριν από περίπου 1,8-0,781 εκατομμύρια χρόνια.
Το βόρειο τμήμα του νησιού των Ιπποτών αναδύθηκε από την θάλασσα κατά την διάρκεια του πρόσφατου γεωλογικού χρόνου. Η περιοχή αποτελείται από χαλαρά και μη συνεκτικά ιζήματα τα οποία αποτέθηκαν στην ξηρά από αρχαίους ποταμούς περίπου πριν από 3-1 εκ. χρόνια. Στο τέλος αυτής της περιόδου η συγκεκριμένη περιοχή βρισκόταν κάτω από την στάθμη της θάλασσας και σιγά σιγά ξεπρόβαλε στην επιφάνεια. Μεταγενέστερη ανύψωση ,η τεκτονική της περιοχής και η διάβρωση συνέβαλλαν στην δημιουργία του σημερινού ανάγλυφου πάνω στο οποίο έχει θεμελιωθεί το κτίριο που φιλοξενεί τις νομαρχιακές υπηρεσίες του νομού Δωδεκανήσου,στην Πλατεία Ελευθερίας.
Πολλά από τα παράκτια λατομεία, πιστεύεται ότι είναι ρωμαϊκά, έχουν βυθιστεί σε βάθος 40 εκατοστών , φανερώνοντας ότι η γη έχει μειωθεί από εκείνη την εποχή. Στην ακτή της βόρειας Ρόδου έχουν καταγραφεί πολλές αρχαίες αλλαγές στο επίπεδο της θάλασσας. Μελέτες έχουν δείξει ότι η γη πρέπει να έχει αναδυθεί περίπου 3,8 μέτρα μεταξύ 300 π.Χ. και των ρωμαϊκών χρόνων. Το πιθανότερο αίτιο ήταν ο σεισμός του 222 π.Χ., ο οποίος ανέτρεψε τον Κολοσσό της Ρόδου και θεωρείται η μεγαλύτερη κίνηση γης στην περιοχή κατά τα τελευταία 10.000 χρόνια.
Γεωδίφης
Πηγές
1.Βικιπαίδεια
2.A Geological Companion to Greece and the Aegean-Michel&Reynold Higgins
3.Γεωλογικός χάρτης της Ελλάδας- ΙΓΜΕ
4.Κωακοί λίθοι και κωακή λιθοξοΐα- Ειρήνη Πουπάκη
5.Ιστοσελίδα -musei.unipd.it
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ
