Ο δαίμονας Σειληνός σε μουλάρι και το άγνωστο έθιμο του Πάσχα

Ο δαίμονας Σειληνός σε μουλάρι σε ψηφιδωτό του μέσου του 3ου αιώνα μ.Χ στη δυτική συνοικία της Κω, στους πρόποδες της Ακρόπολης της Κω. 

Ο Άγγλος κληρικός, φυσιοδίφης, ορυκτολόγος και ταξιδιώτης Edward Daniel Clark[ 1769-1822] ταξίδεψε στην τότε υπόδουλη Ελλάδα, από τους Οθωμανούς. 

Στο  χρονικό των περιηγήσεων του, μεταξύ 1810 -1822 κάνει γνωστό ένα αρχαίο έθιμο για το Πάσχα:«Στη Ρόδο είχε επιβιώσει το αρχαίο έθιμο της πομπής του Σειληνού. Την ημέρα του Πάσχα ένα τσούρμο παιδιά στεφανωμένα με κλαδιά τοποθετούσαν πάνω σε μια άμαξα ένα παχύσαρκο γέροντα και τον έσερναν στο δρόμο της πολιτείας».

Δεν γνωρίζω αν αυτό το έθιμο τηρείτο στην Κω ή στα άλλα Δωδεκάνησα ή ακόμη στα μικρασιατικά απέναντι παράλια . Ωστόσο το ψηφιδωτό με στολισμένο το μουλάρι  της Οδού Γρηγορίου Ε' και πριν από τον σεισμό του 344 μ.Χ που έφερε το τέλος του αρχαίου κόσμου του νησιού, με κάνει να πιστεύω ότι κάτι ανάλογο μπορεί να γινόταν και στην Κω.

Η Οικία του Σειληνού[Casa del Sileno] βρέθηκε από τον Ιταλό αρχαιολόγο L.Morricone γύρω στο 1938,  περιέχει το διάσημο μωσαϊκό που έδωσε στο σπίτι το όνομά του. Περιέχει και το ψηφιδωτό με το κυνήγι του αγριόχοιρου πιθανώς από την εξοχή της Κω. Απαντά  δίπλα στην οικία όπου βρέθηκε το ψηφιδωτό της Αρπαγής της Ευρώπης. Ήταν διώροφη κατοικία με σκάλα και είχε εσωτερική αυλή χωρίς περιστύλιο.

Το δάπεδο ανήκε σε 2ορφη οικοδομή που καταστράφηκε πιθανόν από τον σεισμό του 469 μ.Χ.Οι Σειληνοί ήταν δαίμονες των ρεόντων υδάτων και της ευφορίας της γης, σύντροφοι του Διόνυσου. Συχνά συγχέονται με τους Σάτυρους, όμως ήταν διαφορετικά πλάσματα.

Γεωδίφης 

Παιδί της Ρέας