Και ξαφνικά εμφανίστηκε το Φως...

Η κοιλάδα των δακρύων,Paul Gustave Doré 1883.

Μεγάλο Σάββατο, Μαύρο Σάββατο, ημέρα ιερής σιωπής και κρυφής ελπίδας.

Τι το κάνει όμως τόσο μυστηριώδες;Τι κρύβεται κάτω από την ησυχία;

Αρχίζει με έναν σφραγισμένο τάφο και τελειώνει με τον Θεό να εισβάλλει στις πύλες του θανάτου.

Ο ουρανός είναι ήσυχος. Η βροντή έχει σταματήσει. Ο Σταυρός στέκεται γυμνός. Και ο Ιησούς Χριστός είναι νεκρός. Το σχισμένο και ματωμένο σώμα του το κατέβασαν από το ξύλο, απαλά αγκιστρωμένο από τα χέρια της λυπημένης Μητέρας Του. Με τη βοήθεια του Ιωσήφ από την Αριμαθαία, ενός μυστικού μαθητή, και του Νικόδημου, που κάποτε είχε έρθει στον Ιησού τη νύχτα, χρίστηκε με μύρο και αλόη, τυλίχθηκε σε καθαρό λινό και τέθηκε σε νέο τάφο, λαξευμένο από βράχο. «Πήραν το σώμα του Ιησού και το έδεσαν σε λινά υφάσματα με τα αρώματα, όπως είναι το ταφικό έθιμο των Ιουδαίων», Ιωάννης 19,40.

Καθώς ο ήλιος άρχισε να δύει, σηματοδοτώντας την έναρξη του Σαββάτου, η πέτρα κυλήθηκε στην είσοδο του τάφου και η σιωπή κάλυψε την Ιερουσαλήμ σαν σάβανο. Αλλά οι αρχιερείς εξακολουθούσαν να φοβούνται. Θυμήθηκαν τα λόγια Του: «Μετά από τρεις μέρες, θα εγερθώ ξανά».

Πήγαν λοιπόν στον Πιλάτο και του ζήτησαν να φυλάσσεται ο τάφος:«Για να μην κλέψουν οι μαθητές Του το σώμα και πουν στον λαό: Αναστήθηκε από τους νεκρούς». Ο Πιλάτος απάντησε: «Έχετε έναν φύλακα. Κάντε το όσο πιο ασφαλές μπορείτε».Και το έκαναν. Πάνω στην πέτρα τοποθετήθηκε ρωμαϊκή σφραγίδα. Οι στρατιώτες φύλαγαν μπροστά στους νεκρούς.

Μέσα στα τείχη της πόλης ξεκινούσε το Σάββατο, ημέρα ανάπαυσης. Αλλά για τους μαθητές, ήταν μια μέρα θλίψης, σύγχυσης και φόβου. Ο Δάσκαλός τους είχε φύγει. Οι ελπίδες τους γκρεμίστηκαν. Αυτός που θεράπευσε τους τυφλούς, ανέστησε τους νεκρούς, ηρέμησε την καταιγίδα και περπάτησε πάνω στο νερό, τώρα ήταν κρύος σε έναν τάφο. Κάποιοι κρύφτηκαν. Κάποιοι έκλαιγαν. Και μερικές, οι άγιες γυναίκες, ετοίμασαν μυρωδικά, αναπαύονταν το Σάββατο σύμφωνα με το νόμο, αλλά έτοιμες να επιστρέψουν στον τάφο όταν τελειώσει. «Αναπαύθηκαν την ημέρα του Σαββάτου υπακούοντας στην εντολή»,Λουκάς 23,56. Οι απόστολοι δεν είπαν τίποτα.

Η Μαίρη, η Μητέρα των Θλίψεων, κράτησε τον πόνο της στη σιωπή. Κι όμως σε αυτή τη σιωπή, η ελπίδα δεν ήταν νεκρή. Ήταν κρυμμένος, σαν σπόρος θαμμένος στη γη, έτοιμος να ξεσπάσει με δόξα.

Αν και όλα ήταν ήσυχα στη γη, η ψυχή του Χριστού δεν ήταν αδρανής. Στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε: «Κατέβηκε στην Κόλαση». Αυτό δεν ήταν η κόλαση των καταραμένων, αλλά το «κενό των δικαίων», ο τόπος ανάπαυσης των δικαίων που είχαν πεθάνει πριν ανοίξουν οι πύλες του Παραδείσου. Εκεί, ο Αβραάμ, ο Ισαάκ, ο Ιακώβ, ο Μωυσής, ο Δαβίδ, ο Ησαΐας, ο Ιερεμίας και όλοι οι παλιοί πιστοί περίμεναν με λαχτάρα την εκπλήρωση της υπόσχεσης. Και ξαφνικά εμφανίστηκε το Φως.

Ο Νικητής Χριστός, φέροντας τις πληγές του Σταυρού και το τυπικό της Ανάστασης, κατέβηκε στο βασίλειο του θανάτου και συνέτριψε τις πύλες του. Κήρυξε στα πνεύματα της φυλακής και οδήγησε τους αιχμαλώτους στην ελευθερία. Το φίδι συνθλίβεται. Ο θάνατος είχε χάσει την απαίτησή του. Ο Βασιλιάς είχε έρθει για να διεκδικήσει ξανά τους δικούς Του.

Το Μεγάλο Σάββατο είναι μέρα αναμονής. Είναι η ησυχία του τάφου, η λύπη των πιστών και η κρυφή νίκη του Χριστού. Δεν υπάρχει Λειτουργία.Η σκηνή παραμένει άδεια. Ο βωμός είναι απογυμνωμένος. Η Εκκλησία κρατά την ανάσα της. Αλλά αυτή η σιωπή δεν είναι απόγνωση. Είναι η σιωπή της ελπίδας, φυτεμένη στο χώμα της θλίψης.

Όπως ο Χριστός αναπαύθηκε στον τάφο την έβδομη ημέρα, εκπληρώνοντας το Σάββατο, έτσι και η Εκκλησία αναπαύεται, περιμένοντας την αυγή μιας νέας δημιουργίας. Ας περιμένουμε με την Παναγία, της οποίας η καρδιά ακόμα καιγόταν από πίστη. Ας προετοιμαστούμε με τις άγιες γυναίκες, που η αγάπη τους ανάγκασε να επιστρέψουν. Ας προσευχηθούμε στη σιωπή, γνωρίζοντας ότι κάτω από την πέτρα, η ζωή ανακατεύεται. Γιατί σύντομα θα ηχήσει η σάλπιγγα, και το σκοτάδι θα συντριβεί. Και ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ ο ίδιος.

Το Μεγάλο Σάββατο ο κόσμος έμεινε ακίνητος. Ο παράδεισος περίμενε. Η Γη θρήνησε. Η κόλαση έτρεμε. Ο Λόγος ήταν σιωπηλός, αλλά η σιωπή δεν ήταν άδεια. Σφράγισαν τον τάφο, αλλά δεν μπόρεσαν να σφραγίσουν την υπόσχεση. Τοποθέτησαν φρουρούς, αλλά δεν μπόρεσαν να συγκρατήσουν τη δόξα. Πένθησαν έναν θάνατο, αγνοώντας ότι ήταν ο θάνατος του ίδιου του Θανάτου.

Και ακόμη και σήμερα, μας ρωτά: Περιμένεις με πίστη, έστω και στη σιωπή; Πιστεύετε, ακόμα κι όταν η ελπίδα φαίνεται θαμμένη; Πιστεύετε ότι θα έρθει η αυγή; Ας μη φύγουμε από τον τάφο. Γιατί μέσα του βρίσκεται ο σπόρος της αιώνιας ζωής. Κράτα γερά. Η πέτρα θα κυλήσει μακριά. Και το Φως θα σπάσει το σκοτάδι.

Trad West

https://x.com/trad_west_/status/1913552059925717124