Η γκέισα, το τσουνάμι και ο σεισμός του 1933

Περισσότερο από ένας μήνας έχει περάσει από τον σεισμό και το τσουνάμι που κατέστρεψε τις ακτές της βορειοανατολικής Honshu. Μετά το πρώτο σοκ οι άνθρωποι αρχίζουν να αναρωτούνται αν η έκταση της καταστροφής και ο αριθμός των θυμάτων (τουλάχιστον 16.000 νεκροί ) θα μπορούσε να είχε προβλεφθεί.

Υπάρχουν διάφορα στοιχεία που μπορούν να βοηθήσουν στην δημιουργία ενός χάρτη γεωλογικής επικινδυνότητας όπως αποθέσεις τσουνάμι, προφορικοί μύθοι και θρύλοι, ιστορικά γραπτά, επιστημονικές παρατηρήσεις και μετρήσεις, μνημεία αλλά και αυτόπτες μάρτυρες και ως εκ τούτου, εκθέσεις των επιζώντων.

Σε διάφορες εφημερίδες και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης πολλοί από τους επιζώντες του τελευταίου τσουνάμι του Tohoku αναφέρθηκαν στην ιστορία της γκέισας Tsuyako Ito, η οποία μας παρέχει μια κλίμακα για το πόσο συχνά πλήττεται η Ιαπωνία από τις φυσικές καταστροφές - ακόμα και σε διάστημα μιας μόνο ανθρώπινης ζωής.

Με τα 84 χρόνια της, μας αναφέρει την εμπειρία της από τα 3 τσουνάμι που έπληξαν την πόλη Kamaishi .Ως κορίτσι είχε ακούσει ιστορίες της γιαγιάς της από το μεγάλο τσουνάμι του 1896.

"Η γιαγιά μου είπε ότι ένα τσουνάμι είναι σαν ένα μεγάλο ανοιχτό στόμα που καταπίνει τα πάντα στο πέρασμά του, ούτως ώστε η νίκη έρχεται σε εκείνους που τρέχουν μακριά όσο το δυνατόν γρηγορότερα. "

Η μητέρα της την μετέφερε στην πλάτη της σε ασφαλές μέρος κατά το χρόνο του πρώτου από τα τσουνάμι που βίωσε η  Ito, το 1933. Αυτή τη φορά, σώθηκε από το πιο τρομαχτικό τσουνάμι, εξαιτίας κάποιου (θαυμαστή γκεισών) που την πήρε στην πλάτη του και την μετέφερε σε υψηλότερο έδαφος.

Οι προειδοποιήσεις τέτοιων εμπειριών, δυστυχώς, ήταν προσωρινές και σύντομες σύμφωνα με τον Yotaru Hatamura ο οποίος μελέτησε τις αρχαίες παραδόσεις για τσουνάμι στην Ιαπωνία :

«Χρειάζονται περίπου τρεις γενιές για τους ανθρώπους να ξεχάσουν. Εκείνοι που έχουν την εμπειρία της καταστροφής οι ίδιοι την μεταφέρουν στα παιδιά τους και στα εγγόνια τους, αλλά στη συνέχεια η μνήμη ξεθωριάζει », είπε.

Όταν η Ito, το 1933 βίωνε ακόμη μία καταστροφή από τα τσουνάμι, τότε την ίδια χρονιά συνέβαινε ένας τρομερός σεισμός μεγέθους 6.6R στην Κω και την Νίσυρο. Τα κτίρια της πόλης της Κω κατέρρευσαν ενώ μερικώς ή ολικώς καταστράφηκαν η Αντιμάχεια, Καρδάμαινα, Ασφεντιού και το Πυλί.

Μετά τον φονικό  σεισμό που κατέστρεψε την Κω το 1933 μπήκαν κάποιες σωστές προδιαγραφές από τους Ιταλούς στην ανοικοδόμηση της πόλης, ωστόσο με το πέρασμα του χρόνου πολλά από αυτά εγκαταλείφθηκαν στον βωμό μιας δήθεν γρήγορης ανάπτυξης.

Σύντομα ξεχάσαμε ότι ο μεγάλος αριθμός των θυμάτων(περίπου 177) οφείλεται στην συγκέντρωση των έντρομων από το σεισμό κατοίκων μέσα στους στενούς δρόμους του νησιού.

Οι Ιταλοί γνωρίζοντας αυτά τα προβλήματα σχεδίασαν την πόλη με το χειρότερο σενάριο δηλαδή αυτό που βίωσαν. Όμως εμείς αγνοήσαμε τις οδηγίες τους και προτιμήσαμε να ξηλώσουμε τους φαρδείς και άνετους δρόμους και να τους αντικαταστήσουμε με πιο στενούς.

Οικοδομήσαμε περιοχές "απαγορευμένες" όπως την Λάμπη, το Τιγκάκι χωρίς να μπούμε στον κόπο να μάθουμε γιατί οι «κατακτητές» τις σεβάστηκαν.

Με το τσουνάμι του 1933 κανείς ποτέ δεν ασχολήθηκε. Έτσι τα πάντα με τον χρόνο λησμονήθηκαν και η μνήμη μας ξεθώριασε. Μία "Θεομηνία ή Διοσημία" ήταν και πέρασε λένε κάποιοι πεφωτισμένοι που έχουν τις τύχες μας στα χέρια τους.Ούτε μία γενιά δεν κράτησαν. Ωστόσο, τα ρήγματα της περιοχής εξακολουθούν να συσσωρεύουν ενέργεια για τον επόμενο μεγάλο σεισμό.Το κάνουν εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτά δυστυχώς δεν ξεχνούν.....

Γεωδίφης

Φωτογραφία–Η Λάμπη της Κω μία «απαγορευμένη» περιοχή για δόμηση μετατράπηκε σε οικισμό. Γιατί άραγε;