Τα γριφώδη αυλάκια της Φρυγικής Κοιλάδας

 

Η Φρυγία ήταν μία μεγάλη περιοχή στην σημερινή βορειοκεντρική Τουρκία. Στα βουνά της λατρευόταν η "Μητέρα των Βουνών" ,όπως αποκαλούσαν την Κύβελη, οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι. Οι Φρύγες ήταν ινδοευρωπαίοι , τιμούσαν τον ουράνιο θεό καβαλάρη Σαβάζιο όπως οι αρχαίοι Έλληνες τον Δία. Κατέλαβαν τη δυτικοκεντρική Μικρά Ασία μετά την κατάρρευση των Χετταίων. Ο Όμηρος αναφέρει ότι ήταν σύμμαχοι των Τρώων στον πόλεμο κατά των Αμαζόνων.

Στην Φρυγική κοιλάδα ,στο δυτικό κεντρικό τμήμα της Ανατολίας, υπάρχουν κάποια φυσικά αυλάκια που διασχίζουν όλο το τοπίο. Αυτά τα λαξευμένα κομμάτια στον φυσικό βράχο είναι ομοιόμορφα κατανεμημένα, μοιάζουν να είναι κατασκευασμένα από τις ρόδες οχήματος, ωστόσο είναι πολύ βαθύτερα από ότι τα τυπικά αυλάκια. Τι πιο βαθιά από αυτά φτάνουν σε βάθος το ένα μέτρο. Αυτά τα χαντάκια είναι κάπως παρόμοια με εκείνα που βρέθηκαν στο νησί της Μάλτας.

Η έλλειψη ακριβούς χρονολόγησης έχει οδηγήσει μερικούς ανθρώπους να πιστεύουν ότι πρόκειται για απολιθωμένες αυλακιές που έχουν γίνει εκατομμύρια χρόνια πριν από ένα αρχαίο εξωγήινο πολιτισμό που οδηγούσε βαρέα οχήματα πάνω από το έδαφος το οποίο ήταν ακόμη καλυμμένο με ηφαιστειακή στάχτη. Κατά τη διάρκεια των αιώνων, οι αποθέσεις από τόφφο [πυροκλαστικό πέτρωμα που προέρχεται από υλικά που εκτινάσσονται από τα ηφαίστεια] έχουν στερεοποιηθεί σε σκληρό πέτρωμα διατηρώντας τις αυλακιές, με τρόπο ανάλογο έχουν διατηρηθεί τα ίχνη των δεινοσαύρων σε βράχους.

Σύμφωνα με την ακαδημαϊκή κοινότητα, οι πρώτοι δρόμοι έχουν εμφανιστεί στην αρχαία Ανατολία κατά τη διάρκεια της Αυτοκρατορίας των Χετταίων (1600 π.Χ.-1178 π.Χ.). Σύμφωνα με κάποιους τα μονοπάτια χαράχτηκαν στο μαλακό βράχο από τους Φρύγες και τις τοπικές φυλές όπως οι Λυκίοι και οι Κάρες. Τελικά έγιναν μέρος του Ρωμαϊκού οδικού δικτύου, το οποίο έφθανε στην Τουρκία.

Τα κομμάτια που καλύπτουν την Φρυγική Κοιλάδα είναι, ωστόσο, ηλικίας παλαιότερης της ηλικίας της Αυτοκρατορίας των Χετταίων, αλλά δεν είναι εκατομμυρίων χρόνων. Μια μελέτη που πραγματοποιήθηκε το 2004 αναφέρει ότι πρόκειται για χαρακτηριστικά που πιθανό δημιουργήθηκαν για γεωργικούς σκοπούς και όχι για δρόμους, ίσως πριν από 5.000 χρόνια.

Κάποιοι ερευνητές πιστεύουν ότι τα αυλάκια ήταν κανάλια αποστράγγισης και το βύθισμα μεταξύ τους ήταν κήπος ή κοίτη για καλλιέργειες. Επειδή η περιοχή ήταν άγονη, τα αυλάκια ήταν σκαμμένα στο βράχο, προκειμένου να διατηρήσουν το έδαφος και το νερό. Η τακτική απόσταση μεταξύ των αυλακιών ήταν κατάλληλη για τα άτομα που εργάζονταν σε αυτές - πιθανώς σχετίζονταν με το μήκος των γεωργικών εργαλείων των αγροτών.

"Οι επιμήκεις εκτάσεις ή παράλληλες γραμμές φαίνεται να έχουν περισσότερο να κάνουν με τη διαχείριση των υδάτων επειδή συχνά έχουν μια ρηχή κλίση, η οποία νομίζω ότι είναι για να διοχετεύει το νερό σε μια σταθερή, αλλά ήπια ροή στις γύρω περιοχές", δήλωσε η Κλαούντια Σαγώνα, ειδική στην αρχαιολογία της Τουρκίας και της Μάλτας στο Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης, η οποία πραγματοποίησε τη μελέτη.

"Σε περιοχές που ήταν υποβαθμισμένες, συχνά τοποθετούσαν έδαφος και οργανική ύλη. Αυτό το είδος της δραστηριότητας τεκμηριώνεται στα νησιά Aran και στη Μάλτα. Αυτή η εξήγηση στην κοινή λογική μάλλον δεν θα σταματήσει εκείνους που θέλουν να πιστεύουν ότι αλλοδαποί εισέβαλαν, αλλά νομίζω ότι το πραγματικά εκπληκτικό της υπόθεσης είναι το πόσο επινοητικοί ήταν οι αρχαίοι αγρότες. Ήξεραν τη γη τους, κατάλαβαν πώς θα μπορούσαν να διαχειρίζονται το νερό και ανέπτυξαν στρατηγικές για τη βελτίωση της παραγωγής τροφίμων ", πρόσθεσε.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Βικιπαίδεια

2.IBTimes / Ancient Origins / Culture Routes in Turkey