Πώς μπορεί να σπάσει o Δαβίδ του Μιχαήλ Αγγέλου;

Μικρο-βλάβες στους αστραγάλους του αγάλματος θα μπορούσαν να προκληθούν από μια μικρή αλλά σταθερή κλίση, σύμφωνα με πειράματα του Ιταλικού Ινστιτούτου Γεωεπιστημών.

Ο Δαβίδ του Μιχαήλ Άγγελου, φιλοτεχνήθηκε από το 1501 ως το 1504, αποτελεί ένα αριστούργημα της Αναγέννησης και, μαζί με την Πιετά, ένα από τα δυο σημαντικότερα γλυπτά του Μιχαήλ Άγγελου. 

Λέγεται ότι ο Μιχαήλ Άγγελος δούλευε έχοντας την πεποίθηση ότι ο Δαβίδ ήταν ήδη μέσα στο κομμάτι του μαρμάρου, κατά τον ίδιο τρόπο που η ψυχή βρίσκεται μέσα στο σώμα του ανθρώπου. Παρόλο που το άγαλμα παριστάνει ένα πρόσωπο της Βίβλου, η μορφή απεικονίζει έναν άντρα που δεν φαίνεται να έχει κάνει περιτομή, σε αντίθεση με τον πραγματικό βασιλιά Δαβίδ. Υποστηρίζεται ότι αυτό ήταν συνειδητή επιλογή του Μιχαήλ Άγγελου, που θέλησε έτσι να παραπέμψει στην αρχαία ελληνική αισθητική, σύμφωνα με την οποία ένα περιτμημένο πέος θεωρούνταν ακρωτηριασμένο. Ακόμα, το μικρό μέγεθος των γεννητικών οργάνων της μορφής -που γίνεται μερικές φορές αντικείμενο αστεϊσμού ανάμεσα στους Φλωρεντίνους- αποδίδεται στην απεικόνιση του Δαβίδ πριν από τη μάχη, σε στιγμή έντασης και φόβου, καθώς σε τέτοιες καταστάσεις τα αντρικά γεννητικά όργανα συστέλλονται.

Ο David του Michelangelo , ένα από τα μεγαλύτερα σύμβολα της αναγεννησιακής γλυπτικής , «υποφέρει», ως αποτέλεσμα μιας σειράς μικρο-ρωγμών του κατώτερου τμήματος των δύο ποδιών, πρόκειται για πρόβλημα που έχει ήδη ανιχνευθεί στα μέσα του 19ου αιώνα. Αυτές οι ρωγμές είναι μια σοβαρή απειλή για τη επιτυχία της παρέμβασης, και μπορούν να απειλήσουν αυτό το ανεκτίμητο αριστούργημα.

Σε αυτό το πλαίσιο, τις τελευταίες ημέρες έχουν δημοσιευτεί τα αποτελέσματα μιας κοινής μελέτης του Ιταλικού Ινστιτούτου Γεωεπιστημών, του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας (CNR-Igg) και του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας . Η ομάδα των ερευνητών έχει κάνει μια πειραματική προσέγγιση δημιουργώντας αντίγραφα γύψου του αγάλματος σε μικρή κλίμακα (10 εκατοστά ψηλό αντί για 410), με την οποία επιχειρείται η παραμόρφωση μέσα σε μια φυγόκεντρο δύναμη.

Κατά τη διάρκεια της περιστροφής εντός της συσκευής, τα μοντέλα μικρής κλίμακας υποβάλλονται σε δυνάμεις πολύ υψηλότερες από τη δύναμη της βαρύτητας,οι οποίες όμως ενεργούν κατά τον ίδιο τρόπο. "Σε διάφορες δοκιμές'', λέει ο James Short του Igg-CNR, "μικρά αγάλματα υποβλήθηκαν σε μια αυξητική φυγόκεντρο δύναμη, καθιστώντας το άγαλμα όλο και πιο βαρύ, έως ότου οι δυνάμεις της βαρύτητας υπερβούν την αντοχή του υλικού και φθάσει στο  σπάσιμο. "

Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι τα χαρακτηριστικά της παραμόρφωσης του David είναι κυρίως λόγω της κλίσης του αγάλματος. "Όσο μεγαλύτερη η γωνία της κλίσης , τόσο μεγαλύτερη είναι η αστάθεια του αγάλματος υπό το δικό του βάρος, ιδιαίτερα για τις κλίσεις μεγαλύτερες από 15 ° '', αναφέρει ο ερευνητής . "Επιπλέον, η κλίση επηρεάζει επίσης τη θέση των ρωγμών,οι οποίες τείνουν να επηρεάζουν τμήματα σταδιακά υψηλότερα: στο δεξί πόδι, πάνω από 15 ° η ρωγμή συμβαίνει πάντα πάνω από τον κορμό του δέντρου."

Βασικά η σταθερή κλίση του αγάλματος, είναι επίσης, όχι περισσότερο από 5 °, "έχοντας παρουσιάσει τον κρίσιμο παράγοντα για την ανάπτυξη των συστημάτων των ρωγμών στα κατώτερα τμήματα των δύο σκελών ", δήλωσε ο Short. "Αυτή η μικρή κλίση πιθανώς σχετίζεται με την μείωση και δεν είναι ομοιόμορφη, με αποτέλεσμα μια μικρή περιστροφή της πλίνθου επί της οποίας βρίσκεται το άγαλμα, κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο Palazzo Vecchio, μεταξύ της χρονιάς 1504 και 1873. "

Στην παραπάνω εικόνα μπορείτε να δείτε περιοχές επιρρεπείς σε σπάσιμο σε μοντέλα με μικρής κλίμακας κλίσης μεταξύ 0 ° και 5 ° (λευκά και πράσινα βέλη), σε σύγκριση με τις περιοχές που υπόκεινται σε μεγαλύτερες προσπάθειες όπως παρουσιάζονται σύμφωνα με τα αριθμητικά μοντέλα (έγχρωμες περιοχές) και των περιοχών στις οποίες έχουν αναπτυχθεί οι μικρορωγμές στον πραγματικό David (τα κόκκινα)

Σχετικά με το λευκό μάρμαρο που χρησιμοποίησε ο Michelangelo ,έχει παρατηρηθεί ότι είχε πολλές φλέβες που ονομάζονται "taròli" με αποτέλεσμα ο γλύπτης να προβεί στο γέμισμα τους . Πώς το κατάφερε; Κάλυψε με κονίαμα από ασβέστη ομαλοποιώντας την επιφάνεια του μαρμάρου και το έκανε να μοιάζει λευκότερο με νεότερο. Αυτός ίσως να ήταν και ο λόγος για τον οποίο ο Agostino di Duccio το 1464 και ο Αντόνιο Rossellino το 1476, εγκατέλειψαν την ιδέα της υλοποίησής του. Ο Michelangelo ήταν σε θέση να καλύψει τις ρωγμές με ένα παρασκεύασμα ασβεστοκονιάματος.

Το μάρμαρο προήλθε από τα λατομεία της Carrara ,μια περιοχή που είναι παγκοσμίως γνωστή για τα διάσημα μάρμαρα της. Οι Ρωμαίοι το αποκαλούσαν marmor lunensis .Το περίφημο μάρμαρο είναι αποτέλεσμα της γεωλογίας των Απουανών Άλπεων και είναι προϊόν της τεκτονικής των πλακών. Η ανασκαφή του μαρμάρου στις Απουανές Άλπεις χρονολογείται από πολύ μακρινούς χρόνους (1ο αιώνα π.Χ.) και έχει υποστεί ριζικές αλλαγές κατά τον τελευταίο αιώνα.

Ο Michelangelo εργάστηκε 3 χρόνια, δημιουργώντας ένα μοναδικό έργο .Οι τεράστιες τεχνικές δυσκολίες, η αναμφισβήτητη ομορφιά του αποτελέσματος και τα πολλά γεγονότα που μέχρι σήμερα σημάδεψαν την ιστορία του , το έχουν κατατάξει στα ωραιότερα έργα της παγκόσμιας γλυπτικής.

Γεωδίφης

Πηγές

1.Βικιπαίδεια

2.geologi.info