Πως μπορεί να αλλάξει μία πόλη σε 100 χρόνια;

Μια πόλη μπορεί να αλλάξει αρκετά σε 100 χρόνια. Στην περίπτωση ενός οικισμού στο Chesapeake Bay, η ίδια η γη μπορεί απλά να εξαφανιστεί.

Το νησί Ολλανδία βρίσκεται  στο κόλπο Chesapeake- Μέρυλαντ, δυτικά του Salisbury στις ΗΠΑ. Το νησί είχε κάποτε κατοικηθεί από ψαράδες και αγρότες, αλλά έκτοτε έχει εγκαταλειφθεί.

Ήταν ένα από τα πιο κατοικημένα νησιά στον κόλπο, το νησί Ολλανδία . Αρχικά κατοικήθηκε το 1600 και από το 1910 μεγάλωσε σε μια κοινότητα με περίπου 350 άτομα. Υπήρχαν δεκάδες σπίτια, ένα ταχυδρομείο, ένα σχολικό κτίριο, και μια εκκλησία. Οι περισσότεροι των κατοίκων της πόλεως ήταν ψαράδες. Κάπως ειρωνικά, το νερό που παρείχε προς το ζην στην κοινότητα θα ήταν επίσης η καταστροφή του.

Μετά από εκατοντάδες χρόνια συνεχούς κατοίκησης, η διάβρωση άρχισε να επεμβαίνει στη δυτική πλευρά του νησιού, αρχίζοντας από το 1914. Η άνοδος της θάλασσας συνέχισε να ροκανίζει  την λάσπη και την άργιλο της ακτογραμμής κατά τα επόμενα χρόνια, αναγκάζοντας σε μαζική έξοδο. Η τελευταία εναπομείνασα οικογένεια μετακόμισε από το νησί το 1918.

Από τη στιγμή που κατέστη σαφές ότι η παλίρροια  θα μπορούσε να κατακλύσει τα παραθαλάσσια σπίτια, πολλά από τα κτίρια στο νησί κατεδαφίστηκαν και συγκεντρώθηκαν στην ηπειρωτική χώρα. 

Η τοπική εκκλησία, για παράδειγμα, μεταφέρθηκε στο Fairmount, Maryland το 1922. Καθώς το νησί συνέχισε να βυθίζεται  το στέρεο έδαφος  άρχισε να μετατρέπεται σε ελώδες, και από ελώδες σε θάλασσα, σύντομα μόνο ένα σπίτι παρέμεινε – μάρτυρας της υψηλής παλίρροιας της περιοχής. Το σπίτι κατέρρευσε μετά από μια καταιγίδα, το Νοέμβριο του 2010. Μέχρι το 2012, το νησί ​​Ολλανδία  είχε διαβρωθεί εντελώς. Αν και τίποτα δεν μπορεί να δει κανείς από την επιφάνεια, η πόλη εξακολουθεί να είναι εκεί κάτω, με τα σπίτια και το νεκροταφείο κάτω από τα νερά του κόλπου.

Η γη του νησιού άρχισε να υποχωρεί ως αποτέλεσμα της μετα-παγετώδους αναπήδησης δηλαδή της αύξησης των χερσαίων μαζών που είχαν συμπιεστεί από το τεράστιο βάρος των στρωμάτων πάγου κατά τη διάρκεια της τελευταίας παγετώδους περιόδου, μέσω μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως ισοστατική. Η μετα-παγετώδης αναπήδηση και η ισοστατική βύθιση είναι διαφορετικά μέρη μιας διαδικασίας που είναι γνωστή ως παγετώδης  ισοστατική προσαρμογή(παγετο-ισοστασία) .

Η διαδικασία αυτή έχει προκαλέσει μια σημαντική απώλεια της γης στο νησί. Όπως και σε άλλα νησιά στον κόλπο Τσέζαπικ, το νησί Ολλανδία νησί αποτελείται κυρίως από άργιλο , ιλύ, και δεν είναι βραχώδες. Η δυτική κορυφογραμμή του νησιού είναι πολύ εκτεθειμένη στα κύματα του κόλπου, γεγονός που την καθιστά επιρρεπή σε διάβρωση. Το μέγεθος του νησιού έχει μειωθεί κατά το ήμισυ, από 160 στρέμματα (0,65 τετρ.χιλιόμετρα) το 1.915 σε 80 στρέμματα (0,32 χιλιόμετρο 2) το 2005.

Το μεγαλύτερο μέρος της υπόλοιπης γης στο νησί είναι πλέον έλος, και σε υψηλή παλίρροια το νησί είναι βυθισμένο στο νερό. Πολλά πτηνά, συμπεριλαμβανομένων των πελεκάνων των ερωδιών, και άλλων ωδικών πτηνών, αποτελούν πλέον τους μοναδικούς κάτοικους του νησιού.

  

Γεωδίφης

Πηγές

1.atlasobscura.com

2.Βικιπαίδεια