Μάρτυρες της γέννησης ιζημάτων

Τα χαλίκια, η άμμος και η λάσπη που επικάθονται  στους πυθμένες ωκεανών, ποταμών, και λιμνών περιέχουν λείψανα από ζωικούς ή φυτικούς οργανισμούς . Με το πέρασμα του χρόνου και τη συσσώρευση αυτά γίνονται ιζήματα  και αργότερα μέσα από  μια σειρά φυσικών και χημικών διεργασιών τα χαλίκια γίνονται κροκαλοπαγή πετρώματα, ενώ η άμμος γίνεται ψαμμίτης, και η λάσπη μετατρέπεται σε σχιστολιθική άργιλο και οι ζωικοί σκελετοί και τα φυτικά υπολείμματα μετατρέπονται σε απολιθώματα.

Οι νόμοι της φύσης τακτοποιούν και αποθέτουν τα ιζήματα σταδιακά και οριζόντια. Έτσι, σε οποιαδήποτε σειρά το κατώτερο στρώμα είναι αρχαιότερο από οποιοδήποτε ανώτερο. Ο νόμος της «αρχικής οριζοντιότητας» αναφέρει ότι τα περισσότερα ιζήματα, όταν πρωτοσχηματίστηκαν, αποτέθηκαν οριζόντια. Ωστόσο, πολλά διαστρωμένα πετρώματα δεν είναι πλέον οριζόντια. Βάσει αυτού του νόμου θεωρούμε σήμερα ότι τα μη οριζόντια  ιζηματογενή πετρώματα είτε σχηματίστηκαν με ιδιαίτερο τρόπο, ή μετακινήθηκαν από την οριζόντια θέση τους σε ύστερες εποχές (κυρίως σε περιόδους ορογένεσης ή έντονης σεισμικής δραστηριότητας).

 Ο νόμος της υπέρθεσης είναι θεμελιώδης για την ερμηνεία της ιστορίας της Γης, γιατί σε οποιαδήποτε δεδομένη θέση υποδεικνύει τις σχετικές ηλικίες των στρωμάτων και των απολιθωμάτων τους.

Τα περισσότερα πετρώματα που συναντάμε στην επιφάνεια του πλανήτη μας είναι ιζηματογενή, που προέρχονται από τη διάβρωση παλαιότερων πετρωμάτων καταγράφοντας ένα μεγάλο μέρος της γήινης ιστορίας. Ιζηματολογία είναι ο κλάδος γεωλογίας που μελετά τα χαρακτηριστικά των ιζημάτων, και τις  διαδικασίες με τις οποίες αποτίθενται  αυτά τα υλικά στις λεκάνες.

Ένας από τους αρχικούς λόγους για τη μελέτη των ιζημάτων είναι το πετρέλαιο. Η μεγάλη πλειοψηφία της παραγωγής πετρελαίου μέχρι σήμερα έχει προέλθει από τους ιζηματογενείς σχηματισμούς. Επιπλέον, τα ιζηματογενή πετρώματα είναι σημαντικά για την ζωή μας αφού περιέχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό το υπόγειο νερό .

 Η ιζηματολογία συνδέεται στενά με στρωματογραφία, που  ερευνά την τάξη και την θέση των στρωματοποιημένων πετρωμάτων του στερεού φλοιού της Γης  και εξετάζει τα επιφανειακά ιζήματα βάσει στρωματογραφικών, λιθογραφικών και παλαιοντολογικών κριτηρίων. 

Το αντικείμενο της στρωματογραφίας εφαρμόστηκε για πρώτη φορά από τον Γερμανό γεωλόγο Φύκσελ, στη Γερμανία, το 1770, και τον Γουΐλιαμ Σμιθ, στην Αγγλία το 1790 με μια χρονική διαφορά περίπου 20 ετών, που πρώτοι αναγνώρισαν τη σημασία των γεωλογικών στρωμάτων, στις πατρίδες τους. Το έργο του δεύτερου συνεχίστηκε έως τις αρχές του 1800, που ολοκληρώθηκε και ο πρώτος αγγλικός γεωλογικός χάρτης.

Γεωδίφης με πληροφορίες από το USGS

Φωτογραφία- ιζήματα που σχηματίστηκαν από την δράση ποταμού,