Τα τελευταία 12.000 χρόνια της νήσου Κω.

Πριν από 10000 χρόνια  τα εδάφη του παραπάνω χάρτη δεν υπήρχαν.

Μέσα στην κόκκινη γραμμή περιέχονται τα χαλαρά αργιλλοαμμώδη και αδρομερέστερα υλικά, οι προσχώσεις χείμαρρων και κοιλάδων ανοιχτών προς την θάλασσα που δημιουργήθηκαν κατά την περίοδο του Ολόκαινου.  

Οι κινήσεις λόγω των τεκτονικών πλακών είναι μικρότερες από ένα χιλιόμετρο. Ωστόσο, οι πάγοι λειώνουν και προκαλούν την παγκόσμια στάθμη της θάλασσας να αυξηθεί περίπου 35 μέτρα στις αρχές του Ολόκαινου. Επιπλέον, πολλές βόρειες περιοχές απελευθερωμένες από το βάρος των παγετώνων του Πλειστοκαίνου αυξήθηκαν κατά 180 μέτρα, λόγω της μετα-παγετώδους ανύψωσης και εξακολουθούν να αυξάνονται μέχρι σήμερα. Στο πρώιμο και μέσο Ολόκαινο αντιστοιχούν πολιτισμικά η Mεσολιθική, η Nεολιθική και η εποχή του Χαλκού.

Σύμφωνα με ορισμένους μελετητές, μια τρίτη κατηγορία, η Ανθρωπόκαινος , ξεκίνησε τον 18ο αιώνα. Αρχεία από πυρήνες πάγου δείχνουν ότι πριν από την Ολόκαινο υπήρχε το φαινόμενο του θερμοκηπίου μετά το τέλος της τελευταίας Εποχής των Παγετώνων. Η περίοδος χαρακτηρίζεται από θερμές κλιματολογικές συνθήκες με άμεσες επιπτώσεις στη χλωρίδα, την πανίδα και συνακόλουθα στην οικονομία και την οικιστική συμπεριφορά των ανθρώπινων ομάδων. 

Τα ζώα και τα φυτά δεν εξελίχθηκαν πολύ κατά τη διάρκεια της σχετικά σύντομης Ολόκαινου. Μια σειρά από μεγάλα ζώα όπως τα μαμούθ και μαστόδοντες κά εξαφανίστηκαν στο όριο του Πλειστόκαινου-Ολόκαινου ειδικά στη Βόρεια Αμερική. 

Η εξαφάνιση των αμερικανικών μεγάλων θηλαστικών έχει αποδοθεί στην άφιξη των προγόνων των Ινδιάνων αν και οι περισσότεροι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι σε αυτό συνέβαλαν και οι κλιματικές αλλαγές.

Γεωδίφης